Windvraag

Op de meest winderige straathoek van Den Haag, die van de Conradkade met de Laan van Meerdervoort, voor de ingang van de Albert Heijn, staat dagelijks een daklozenkrantverkoopster. Alhoewel ik nooit een krant van haar koop, begroet ze me altijd allervriendelijkst ook als ik, zoals op mijn vrije dag, wel 3 keer langs haar heen loop. Anders dan columnist Rob Schouten in de Trouw van vrijdag 22 oktober, vind ik straatkrantverkopers voor mijn eigen supermarkt helemaal geen charitatieve beproeving, ik voel me nergens toe verplicht behalve haar vriendelijk terug te groeten. Maar wat ik me wel altijd afvraag, als je daar staat, dag in dag uit, op die vreselijke tochthoek met die onverkoopbare krant is er dan niemand die een baan voor je heeft, binnen, bij de centrale verwarming? Moet dit uithoudingsvermogen niet beloond?

De context maakt alles duidelijk

Laat je nooit zomaar fotograferen met oren

Toch is er hoop

Ik doe sinds 2 weken aan yoga en vind het wonderbaarlijk genoeg leuk, M. heeft helemaal zelf een kind gebaard ondanks dat ze altijd riep die te willen gaan kopen, ik ga met 10 vrouwen een huis bouwen in India volgend jaar en mijn haar zit extreem goed.

Alles is weer gewoon

Het regent zoals het dat alleen in Nederland doet, ik fiets dezelfde route naar mijn werk omdat iemand me ooit heeft verteld dat dat de kortste route met de minste stoplichten is, ik heb weer een grijze betonnen wand in mijn werkkamer, mijn familie woont nog steeds in het Westland, ik ga op maandagavond zwemmen met A., ik smeer boterhammen in de ochtend en maan de amant om niet met zijn waterige tandenborstel mijn spiegels te bespetteren.