Bouwen met vrouwen

Het dorp Nesal waar we 5 dagen gebouwd hebben is hopelijk de schok te boven van 13 (grote) Nederlandse vrouwen die kwamen helpen. Al snel werd hen duidelijk dat we wel wat konden, dus voelden we ons minder opgelaten. De aankomstceremonie was indrukwekkend. De eerste bloemenkrans van de week werd ons omgehangen en de eerste olie op ons voorhoofd gesmeerd. Er zouden nog vele rituelen volgen.

Na een rondleiding door het dorp begonnen we aan de eerste huizen, bakstenen sjouwen, metselen en zand storten voor de fundering zodat het huisje tsunami proof wordt. Op dag 2 en 3 gingen we in kleinere groepjes weer twee andere Habitat huizen aan de binnenkant verven, twee lagen natte kalkverf erop. De huisjes zijn net zo groot als jouw fietsschuurtje. Dag 4 was de grote klus, bij weer een ander huis in het dorp moest een dak worden gestort. Met zo'n 30 man was dat in bijna 2 en half uur gedaan, de cementmolen heeft niet stil gestaan en pauze was onmogelijk, heftig werk, het doorgeven van schalen nat cement bij 35 graden in de blakerende zon. De laatste dag weer met zijn allen bij de eerste huiseigenaren. Overal waar we bouwden, bouwde de familieleden en dorpsgenoten mee. Ook opa, een tanig mannetje van 70 gekleed in een korte sari. Gelukkig hadden we meewerkend voormannen van Habitat bij ons die konden vertalen zodat we ook meer te weten kwamen over de huiseigenaren.

Niet gewend aan dit extreem hete en vochtige klimaat waren wij chronisch bezweet, rood aangelopen en ontzettend smerig. Naast je in de doorgeefrij van bakstenen en/of schalen zand en/of schalen cement (we hadden geen kruiwagens) stond dan een Indiase vrouw in een schitterende schone sari zonder een drupje zweet te laten net zo hard te werken als jij. Het allerleukste was het contact met de kinderen van het dorp die deze week vakantie hadden en altijd rond onze tent scharrelden om met ons te spelen en naar ons te kijken en hun basis engels op ons los te laten.

Onze eigen rol in het geheel wil ik niet overdrijven. Het blijft vreemd om arbeid in te vliegen terwijl die ruim voorhanden is, de ontvangen eerbetonen en ceremonies heb ik soms moeizaam doorstaan maar het feit dat wij een grote financiele bijdrage hebben kunnen leveren aan veel huizen in het dorp en de mensen hebben leren kennen die er vervolgens gaan wonen, was erg bijzonder. Ik sta nog steeds achter de doelstellingen van Habitat. Habitat verstrekt een lening zonder winstoogmerk en bouwt huizen samen met lokale vaklui. Het initiatief ligt bij de toekomstige huiseigenaar, die zelf een verzoek indient voor het huis, meehelpt tijdens de bouw en de woning terugbetaalt. Ik zou best nog eens terug willen en zien of de klei met riet-hutten die nu naast of voor de opgetrokken stenen bouwsels staan ook daadwerkelijk worden afgebroken als de stenen huizen gereed zijn.

Een reis met 13 dames schrok mij vantevoren nogal af maar dat bleek reuze mee te vallen, er is geen onvertogen woord gevallen en we hebben veel gelachen. Charly, onze Habitat voorman, een stoere Indiër met een geweldig gevoel voor humor die al 17 jaar voor Habitat India werkt en voor wie alle kinderen in het dorp ontzag hadden, was onder de indruk. Dit was in zijn 17 jaar de 3e groep die hij kende die geheel uit vrouwen had bestaan. Onze goedlachsheid (hij bedoelde vrolijke luidruchtigheid) had ons erg snel en gemakkelijk met de bevolking in contact gebracht en dat had hij wel eens anders meegemaakt.

Op de terugreis spraken wij al over de volgende bouwreis...