Ode aan Annie

Als er sneeuw is, als er mist is
Als ‘t ijzelt en je minnaar een sadist is
Als dat allemaal je lot is
En je vraagt of er een God is
Sla dan woedend met de deuren
Ga je cocktaildress verscheuren
Maar niet zeuren

Heb genoten van de DVD serie over Annie MG Schmidt en de teksten zijn vaak oubollig maar nog steeds erg grappig.

Powerdoekjes

Ik ben heel erg voor vrouwenrechten enzo en woman power maar zelden ben ik zo hautain aangekeken door gesluierde dames, als in deze stad. Vernietigend kijken ze op je neer, nou ja langs je heen, want ze zijn niet zo groot. Je schrikt er echt van, ik heb zelf nog nooit zo hooghartig naar een medemens gekeken. Echt levensgevaarlijk wordt het pas als je wil oversteken en er komen witte hoofddoekjes achter het stuur aan. Deze geven, in tegenstelling tot mannen en zwarte of gekleurde hoofddoekjes en de onbedekte harendames, een extra dot gas als je ook maar een teen vooruit steekt. Het is een heel vreemd verschijnsel zeker gezien het feit dat hier in mijn wijk de hoofddoekjes verhoudingen fifty fifty zijn en de dames zonder doek een kledingdracht hebben die ook nogal ver van de mijne afstaat. Nogal opzichtige, zeg maar Oost Europese, sjiek met veel strass en dikke lagen make up. Maar die zijn natuurlijk wel weer lid van de moslimsisterhood. Toch eens vragen of zij ook zo worden bekeken.

Etnische souvenirs

En weer woon ik in een land waar je eigenlijk weinig van wat het land ambachtelijk te bieden heeft, zou willen hebben. Maar misschien ben ik gewoon niet zo’n liefhebber van etnische souvenirs (dat ben ik inderdaad niet). De zelfgemaakte en handbeschilderde glazen kralen in Ghana vond ik leuk maar dat was vooral omdat ik heb gezien hoe ze werden gemaakt in een kralenfabriekje. In Wenen heb ik me beperkt tot de aanschaf van een Oostenrijks wollen kindervestje met hertenknopen. In Syrië ben ik tot nu toe alleen echt warm gelopen voor een weelderige mother of pearl ingelegde houten spiegellijst, die het leuk zou doen in een verder strakke moderne badkamer die ik overigens niet heb. Ik heb thuis een mintgroen plastic bad. In ieder geval vind ik dat ik souvenirs moet kopen uit economische steunoverwegingen. Geld dat ik verdien moet een beetje ten goede komen aan het land waar ik werk. Dus kocht ik deze week, bij één van de vele souvenirverkopers in Bosra, deze 2 borden. Puur en alleen omdat ze in mijn koffer passen, het verkoopjongetje een blij hoofd had en er kamelen op staan. Ik ben nu aan het bedenken aan wie van jullie ik ze zal schenken.

Ik praat gewoon door

Hoe het was

Het was een geweldige week met bezoeken aan Palmyra, Crac des chevaliers en Bosra. Met duizenden kilometers op de teller langs Syrische wegen waar men niet binnen de lijntjes rijdt en van het knipperlicht uit principe geen gebruik maakt. Een week van louter zon maar ook met één ijskoude nacht in een hotelkamer die aan de binnenkant helemaal met bedoeïenenstof was bekleed en naar oude bedoeïenen rook. Een week met veel Europese bejaarde afritsbroeken die getooid met petjes en nordic wandelstokken door onze foto's heen probeerden te lopen. Een week met heerlijk Syrisch eten en alle gevolgen vandien. Een week waarin we de Middellandse Zee hebben gezien vanaf ons balkon in het sfeervolle Meridienhotel in Lattakia waar 's avonds de lokale maffia kaart met het pistool op tafel. Een week van eindeloze verdwaalpartijen door de oude stad. Een week met heel erg veel traptreden en oude stenen, schitterende landschappen en aardige mensen.

Rechtop in de wind

Werk voor Rob

Ik denk hier vaak aan Rob, je weet wel, die hele blije meneer van de smaakpolitie. Rare naam eigenlijk voor dit programma want hij checkt nooit de smaak van het eten, daar komt hij nooit aan toe. Hij test op vies. Ik vind dit dus een heerlijk gruwelprogramma en moet er altijd hartelijk om lachen en dat komt ook door de enthousiaste positieve uitstraling van Rob. Dat lijkt me ook de beste manier om viezigheid te benaderen. Ik zou Rob hier graag willen hebben en gisteren dacht ik weer aan hem. Ik verbaas me over de hygiene in de tientallen shoarma/snackbar-achtige winkeltjes hier in de stad. Het is een vieze bende. En daar doorheen scharrelt het personeel op teenslippers en in vieze kleren. Ik heb gisteren een broodje pittige kip gehaald en een meeneemsalade bij eentje bij mij in de buurt en die doen hun best. En ik voel me goed vandaag. Maar er is veel behoefte aan Rob.

Zomaar een weekend

Zaterdagochtend om 9 uur wakker gebeld, men ging de stemmen tellen van de Iraakse verkiezingen hier in de stad en of ik nog wilde komen kijken. Leuke mensen ontmoet op etentje donderdagavond en veel geleerd en gehoord over deze regio. Ik weet niks, daar komt het eigenlijk kort gezegd op neer. Ik begrijp werkelijk de hele opwinding rondom de film Precious niet. Ik ben achtervolgd door een hele enge taxi chauffeur midden in de nacht. Nog 3 nachtjes slapen en dan komt de amant. Vanochtend heeft Celeste voor me gezongen al vroeg ze zich wel af waar de taart bleef. Wilders onwel maar Balkenende nog steeds te paard. Schrijver van het lied waarop Het dorp van Sonneveld is geïnspireerd overleden.

I do not speak Arabic

Mijn Arabisch is non-existent maar wonderbaarlijk genoeg leidt dat tot veel minder frustraties en misverstanden als destijds toen ik geen Turks sprak. Niemand gaat harder praten of schreeuwen omdat ze denken dat je dan ineens wel Arabisch verstaat en veel meer mensen in Syrië spreken genoeg woorden engels om er samen wel uit te komen. Dus ik hoop dat het vanavond ook goed gaat als ik ga uitleggen waar ik zijn moet. Ga bij leuke mensen eten thuis die ik heb ontmoet vandeweek bij de door ons aangeboden receptie voor het documentaire festival. De lokatie was geweldig, de receptie was op de binnenplaats van een mooi oud huis in het Joodse kwartier van de oude stad. De sfeer was goed en de muziek ook, de catering was pas op de dag zelf geregeld (dat soort dingen kunnen nog in dit land) en mevrouw de directeur van Nederlands grootste documentaire festival gaf aan dat dit het leukste feestje van de week was!

Opzichtige sluikreclame

Afgelopen week ging hier in premiere de Nederlandse documentaire Shout. In Shout volgen we de goede vrienden Ezat en Bayan. De Syrische jongens zijn geboren op de door Israel bezette Golanhoogten. Nu ze achttien zijn grijpen ze hun kans om naar de Syrische hoofdstad Damascus te vertrekken. Eindelijk zullen hun dromen uitkomen. Maar ook in Damascus blijkt het leven niet perfect. Kiezen zij voor hun gedroomde toekomst of de geborgenheid van hun familie en vrienden? Het is een geweldige documentaire (echt waar) en jullie kunnen hem ook gaan zien op het Movies that Matter Festival op zondag 28 maart om 17:00 in Theater aan het Spui 1, Den Haag en/of op woensdag 31 maart om 21:30 in Filmhuis Den Haag zaal 4.

Verkiezingsdag

Eindelijk sinds dagen lukt het me weer om door te komen op mijn blog. Dus nu kan ik weer een stukje typen. Vandaag een bijzondere ervaring gehad. Ik was waarnemer voor de Iraakse verkiezingen in Syrië en heb 4 stemlokalen bezocht in Damascus. Irakezen kunnen vandaag in 16 landen in de wereld stemmen en Syrië kent een hele grote groep Irakezen. Ik maak me wel zorgen over de berichten die binnenkomen over de verkiezingen in Irak zelf.

Stem op PVDDOWTIDH!

Ik kende hem niet maar hij is heel grappig: Partij Van Dat De Ooievaars Weer Terugkomen In De Haag! Nou ja, als je maar stemt en in ieder geval als je in Den Haag woont. En van mij hoef je er geen hoofddoek bij te dragen alhoewel dat wel een ludiek initiatief is. Maar zonde van een goeie haardag.