Laatste zondag

Voorlopig weer de laatste zondag waarop ik werk! Het is toch een beetje tegennatuurlijk, als je afkomstig bent uit de West-Europese christelijke traditie. Overigens zijn er geen verschillen tussen de vrijdag in Damascus en een zondag in een willekeurig dorp in bijvoorbeeld, het komt heel toevallig zo bij me op, het Westland. Je kan een kanon afschieten en niemand raken. Ik hou toch meer van de twentyfourseven steden in de wereld waar er altijd levendigheid en vertier is. Maar goed, ik word dan ook graag ge'entertained. Gisteren heb ik voor heel weinig geld de halve handicraft souk leeggekocht en gewapend met spiegeltjes, kralen en andere snuisterijen kom ik jullie kolonialiseren.

Libanon

Is een heel klein land. Heb Beiroet bezocht gisteren en eergisteren. De stad is van een enorme wuftheid als je het vergelijkt met de rest van de regio met een landschap van ultramoderne gebouwen, gebouwen met hele grote kogelgaten erin en enorme bouwputten met oude stenen uit Romeinse tijden en hijskranen. Het graf van Hariri bezocht en uiteraard de mooie boulevard. De volgende dag helemaal naar het zuiden, Naqoura, en via Tyre (daar kwam Jezus ook vaak in zijn vrije tijd) terug naar Beiroet. Op de terugweg vlak voor de grens wijn geproeft en gekocht bij Clos St. Thomas in de Bekaa vallei. Het was een ultrakorte trip maar toch weer een nieuw land bezocht!

Morgen ook hier inclusief de waterpijp

Dit is devotie

Kriebel

Toen ik het niet meer wist nam ik een goeroe. Via via had ik hem gevonden en we zouden een goed gesprek hebben over wat ik nu eigenlijk wilde qua werk. Na twee sessies waren we er wel uit en ik leef nu nog met het gevoel dat ik het wel nooit zal weten. Het was een leuke man en vandaag moest ik ineens weer aan hem denken. Dat was toen ik las dat onze nationale grote filmster, Carice, een programma verzorgde in een theater over een van haar passies: muziek. Nu heeft zij dat perstekstje vast niet zelf geschreven maar het woord 'passie' rakelde direct mijn herinnering aan mijn goeroe op. Passie is een allergiewoord. Ik moest van mijn goeroe, die zichzelf uiteraard niet zo noemde, opschrijven wat mijn passies waren. In het leven. Dat is een woord dat ik nooit zou gebruiken om op te schrijven dat ik ergens van geniet of iets graag doe. 'Obsessies' akkoord maar 'passies' vind ik wat aanstellerig klinken voor een uit de hand gelopen hobby. Of ik een 'anker' had in het leven was ook zo'n vraag van hem. Ik hou van metaforen maar deze laat ik graag aan mij voorbij gaan. Ik mail nog wel eens met mijn goeroe en we zijn vrienden op FB. Hij wijdt zich tegenwoordig fulltime aan zijn passie lijkt het en ik ben blij voor hem.

Zere longen, mooie voeten

Briljante ingevingen heb ik niet echt op zondagochtend maar er is weer eens toegang tot mijn blog dus vooruit, een echte schrijver kan het ook op commando. Iedere dag een paar regeltjes, het is net werk. Hoestend en proestend en zwaar ademend zit ik achter mijn bureau. Achterop de scooter in Istanbul vorig weekend was het nog zeker geen lente. Maar leuk was het wel. Nieuwe galeries gezien, nieuwe artistiekerige mensen ontmoet, oude vrienden begroet, het was een heel mooi paasweekeinde met zelfs een religieus tintje in de vorm van een bezoek aan het Bulgaars orthodoxe kerkje op paasnacht. Ik hoop dat de huidige culturele attaché te Istanbul en tevens mijn geweldige gastheer met scooter deze week nog uitvindt hoe hij foto's van zijn nieuwe camera af krijgt. Afgelopen donderdag hebben mijn longproblemen zich acuut verergerd na een leuke maar winderige bijeenkomst op de nieuw ingerichte en gemeubileerde residentie. Wat maken Nederlandse kunstenaars toch mooie dingen, ik raakte helemaal geïnspireerd om ook mijn eigen huis weer eens te upgraden. Dit weekend een beetje rustig aan gedaan en in mijn wijkje rondgewandeld in de warme lentezon. Ook mooie voeten gehaald in de kelder van een 5 *hotel waar het stonk naar zweet en ontharingsmiddelen en alleen Russisch werd gesproken.