Vakantie in citaten

Dag 2: 'Ik kan ook beter thuisblijven' (amant heeft puistje na eten varkensvlees)
Dag 3: 'Ik wil hier niet zijn' (in ontbijtzaal hotel zonder natuurlijk daglicht)
Dag 4: 'Goh, alweer een patio' (amant wordt wat blasé bij hotel numero 3)
Dag 5: 'Jouw hele aura stinkt' (na voorzichtige opmerking van mijn kant dat hij naar knoflook ruikt)
Dag 7: 'Kut de leeuwen zijn op safari' (beroemde leeuwenfontein van Alhambra in Granada werd gerestaureerd)
Dag 9: 'Mensen kunnen niet zien dat wij hier niet thuishoren' (In Nerja, een klein dorpje aan zee met heel veel toeristen)
Dag 10: 'Dat jij de bonnetjes bewaart, betekent nog niet dat je ze hebt betaald' (zowel bankpas als creditcard van amant deden het niet)
Dag 11: 'Ik heb een terrasblessure' (amant heeft blaar op elleboog)
Dag 13: 'Deze neem ik mee, voor op mijn werk' (amant neemt in vijfde opeenvolgende hotel het gratis verstrekte zakkammetje mee)
Dag 14: 'Heb je een asbakje?' (amant schakelt volledig terug op het Nederlands op een Spaans terras)

In volle gang

Koffers zijn weer leeg en bijna alles is door mijn eigen wasstraat heen, nu direct weer inpakken voor 2 weken Andalusië. Daar is het heerlijk weer en wachten de tapas op ons. Vreemd om op vakantie te gaan als je eigenlijk altijd op vakantie bent. Weer naar sneue hotelinterieurs van gefineerd triplex maar nu gelukkig mét begeleiding. Weerzien Schiphol was als vanouds heel goed. Champagne in hotelbar met 2 fijne mensen om te vieren dat ik er weer was. En om het nu allemaal af te sluiten. Als iemand een opname kan vinden van Tranen op Schiphol (waarschijnlijk uit '79) van het duo (bolle) Jan & Mien dan kunnen we dat nog eens luisteren en denken aan deze woelige tijden van afscheid nemen en weer terug komen.

Ongelukkige literatuur

Is het een straf? En van wie? Het allerlaatste ongelezen boek dat ik bij me heb, mijn hoop voor de lange terugvlucht naar Nederland, nog even meegegrist van de boekentafel op Schiphol gaat over ... kinderen. Ik zag de sticker van de Libris Literatuur prijs op het boek Kleine dagen van Bernard Dewulf en dat leek me genoeg. Nee dus, lees altijd de flap. Om het even welke. Tis helemaal niks. En hoe het die prijs heeft kunnen winnen is mij, net als deze recensent, een volslagen raadsel. Dames en heren lezers, romans over (gezins-)geluk en de liefde voor je kinderen zijn onverdragelijk om te lezen. Boeken over geluk horen thuis in het esoterische hoekje van uw boekenwinkel en daar horen ze vooral te blijven. Literatuur en geluk, het gaat gewoon niet samen.

Top 3

Tijd voor lijstjes. Ik ben er gek op en na 2 heerlijke macchiato's op een leuk en zonnig (!) terras maak ik de eindstand op van de 4 steden waar ik korte tijd heb gewoond en gewerkt. Waarom? Gewoon omdat het leuk is. Met stip op één staat Accra. Daar was het heel mooi weer, had ik leuk werk en heb ik me prima vermaakt. Er was niet heel erg veel te doen in je vrije tijd, je kon naar het strand en het zwembad, borrelen bij mijn favoriete collega en af en toe lekker uit eten (kreeft voor weinig!), maar ik heb er de beste herinneringen aan. Als je nieuw verworven vrienden na 3 weken in het land te zijn een surprise party organiseren voor je verjaardag met taart én champagne dan maakt dat indruk. Enige minpunt...ik mocht voor mijn verjaardag geen geitje van ze. Dan komen op de gedeelde tweede plaats Wenen en Damascus. Wenen is de enige stad waar ik me nooit heb verveeld, het culturele aanbod was enorm, ik houd van de grandeur van de stad en ik had 6 maal een weekend gezellig bezoek uit Nederland. En natuurlijk regelmatig een schnitzeltje met goede vriend M. uit Istanbul, die er vaak was voor werk. Damascus staat op 2 omdat ik daar de meest interessante baan had en de enige baan die ik voor 4 jaar had willen doen. En dan op drie Addis Abeba. Ook omdat het zo kort was en de functie wat nondescript. Het regenseizoen hielp ook niet echt mee, iedere dag donker met onweer en regen gaat je niet in je kouwe kleren zitten. Maar uiteindelijk, toen ik eigen vervoer had, toch wel een leuke stad met veel meer te doen dan in Accra. En nu? Terug naar Den Haag, mooie stad achter de duinen.

Plunderen

Naar heel leuk museum geweest vandaag, het ethnologisch museum, in het voormalige paleis van Haile Selassie. Het paleis maakt deel uit van de schitterende tuin van de Addis Abeba universiteit waar het vandaag afstudeerdag was. Was leuk om te zien, honderden afgestudeerden in zwarte capejes met pet en kwast die met hun opgedofte families foto's maakten in de tuin. Het museum had een hele mooie collectie religieuze iconen, de hoofdpersonen daarop lijken hier op stripfiguurtjes met allemaal grote bruine ogen, geweldige muziekinstrumenten en er was veel te leren over de volkeren van Ethiopië. Beneden waren er ook een paar wanden met foto's van stukken uit de collectie. In mijn naïviteit dacht ik dat daar vast bij zou staan dat ze tijdelijk waren uitgeleend aan andere musea over de wereld. Helaas, het onderschrift van de meeste foto's luidde: 'Looted by the British army, currently shown in...'.

The F-word

Al anderhalf jaar, als mensen vragen hoe lang wij elkaar kennen, meent de amant een onderscheid te moeten maken tussen onze Formele relatie en onze Feitelijke relatie. Formeel is het 2 jaar dat wij elkaar kennen, feitelijk gaan daar zo'n 14 maanden vanaf omdat ik me fysiek in één of ander buitenland bevond. Het is natuurlijk lariekoek van de bovenste plank en kwetsend bovendien om dat steeds maar weer te zeggen. Gelukkig kunnen wij zijn fascinatie voor de indeling in deze fases in het zicht van de finish geleidelijk aan uitfaseren als een feodale vorm van fantoompijn en dat alleen al is reden tot grote feestvreugde!

Afrikaanse wasserij: mijn grootste issue

De mensen die mij goed kennen, hebben ook weet van mijn eigenaardigheden. Een hele relevante is mijn milde vorm van smetvrees. In Afrika manifesteert dit zich altijd op het gebied van mijn kleding. Het heerlijke Ethiopische volksvoedsel (injerra) eet je met je handen, de straten zijn vies, de lucht zwaar vervuild, het wc papier ontbreekt, het deert mij allemaal niets. Maar ik stel erg veel prijs op schoongewassen kleding. In Ghana werd alles op 60 graden gekookt en bloedheet gestreken vanwege een reëel gevaar van enge beestjes die achterbleven in de stof. Na vier maanden Accra heb ik mijn volledig verwassen (want katoenen) garderobe in de kledingcontainer gestopt. In dit kille en koude natte land hoeft het allemaal niet zo heet zou je zeggen, er is hier geen tropisch insect te bekennen, maar na 2 maanden is een groot gedeelte van mijn garderobe gemangeld. En niets ziet er na het wassen schoon en fris uit, laat staan dat het zo ruikt. Hoe doen die religieuze mensen dat toch met hun witte bidstola's?