De lange weg

Mannetjes mannetjes overal mannetjes

De wasmachine doet het en het internet, de wijn staat in de koelkast. Ik ben een gelukkig mens. Dit was de meest hysterische verhuizing ooit. Drie open wagentjes met spullen en zeven sjouwers. Tegelijkertijd de bomfolie mannetjes. Vandaag de internet mannetjes en de wasmachine mannetjes en niet te vergeten de aggregaat mannetjes. Die zijn nog bezig nu om een foeilelijk apparaat voor de poort te plaatsen. O en dan stonden er vanochtend vier kerels in mijn slaapkamer met de deur dicht om mijn stalen deur op te meten. Al de mannetjes maakte er weer een zooitje van maar de keuken is ingeruimd en de meubels staan. Nog 20 doosjes uitpakken schat ik zo. De guard zijn huisje staat ook weer knap in de verf en ik zit op mijn balkon en luister naar de pauw van de buren. Die moskee tegenover mijn huis kan ik hebben, het is net Istanbul, die pauw daar moet ik nog even aan wennen. Bijna alle collega's zijn ook nog even aangewaaid om te komen kijken of lieten via sms hun medeleven blijken. De dame die bij mij komt werken is een fantastische harde werker en heeft er ook 20 dozen doorheen gejast vandaag. Net even wat boodschappen gedaan bij de markaz op de straat. U bent onze nieuwe buurvrouw? Ja, dat kan niet missen natuurlijk.

Going local dilemma

Ik ben bijna om. Na zeven weken in dit land ben ik bijna zover dat ik lokale dracht ga dragen. Het is hier zo heet dat de pyjama of salwar kameez me ineens een stuk minder modetechnisch onethisch voorkomt. Hoe heerlijk is het dragen van wijde kleding en hoe koel. De vrouwelijke variant is doorgaans vrolijk gekleurd met borduursels en toch moet ik iedere keer lachen als ik er een, meestal iets te zware, witte vrouw in zie rondlopen. Dat had ik ook in Afrika. Vlisco stoffen zijn schitterend maar dan toch vooral op donkere dames. Dus ik worstel me puffend in mijn strakke broeken, doorgaans zwarte shirtjes en hoge hakken door de dag. Gelukkig is er bijna overal airco. Cecile Narinx kan trots op me zijn.

Ondertussen in Islamabad

Prins poes houdt niet van skypen zoveel is nu duidelijk. Alles geïnstalleerd nu in nieuwe tijdelijke onderkomen. Vandaag weer 10 huizen gezien en er is nu een top drie. Nu is makelaar aan zet en dan kunnen we beslissen. Ik verkeer in de veronderstelling dat het dan allemaal snel kan gaan en dat ik eind september met eigen spullen in eigen huis woon maar dat is wellicht wat te positief gedacht. Dagen slijt ik vooral op kantoor, veel afspraken worden afgezegd of uitgesteld. Vanwege de onrust waar je op deze enclave niets van merkt. Het is hier groen met veel slagbomen en verkeersdrempels. Omdat ik naast de Amerikanen woon lijkt mij het nemen van foto's een hachelijke onderneming. Daar houden ze niet zo van. Het moet nog spannend worden.