Kommunikasie

Sinds ergens midden vorige week rijdt lijn 11 niet wegens verzakkende sporen door kadewerkzaamheden. Deze tram rijdt voor mijn raam langs richting Station HS. Heel die periode zien wij mensen hoopvol en kleumend op de halte staan wachten op een tram die niet komt. Deze wachtende mensen zijn naar alle waarschijnlijkheid visueel gemankeerd, want het spoor is volledig onzichtbaar onder een pak sneeuw en ijs, maar daar gaat het niet om. De HTM heeft pas op eerste kerstdag in de hele vroege en verlaten ochtend (ik was net op) een mannetje de halte laten afzetten en een papiertje laten opgehangen. Heel dapper. Nu wil de NS de volle verantwoordelijkheid op zich nemen voor de omroepberichten en de reisinformatie voor de treinreizigers, lees ik vandaag. Dat was eerst een gedeelde verantwoordelijkheid van NS en ProRail met als gevolg dat er dus niets bruikbaars werd omgeroepen. Nu begint álles natuurlijk met het némen van verantwoordelijkheid, dat juich ik alleen maar toe. Zelfs slecht nieuws is verkoopbaar, daar ben ik van overtuigd. Maar je moet wel durven en zeg nou zelf, zou jij als HTM-er, NS-er of ProRailer nog durven?

De gang

Omringd door lege kamers zit ik aan het einde van gang 8B. Via Facebook heb ik contact met collega lotgenoten in Tel Aviv. Al archiverend werk ik me door de dag. Als er prijzen zijn te winnen voor de meest geordende H;schijf dan werd ik eerste. Kerst- en nieuwjaarsgroeten per email zijn de enige berichten die binnen druppelen in outlook. Wat is er gebeurd met de handgeschreven ansichtkaart met dansende pinguïns of ijsberen? Het is hier heel droevig. En ik heb last van optrekkende kou. Tik tik tik, tik tik tik. Gelukkig komt mijn favoriete collega vandaag toch ook. Het is al bijna elf uur maar dat mag de pret niet drukken.

Perks

De leuke meegenomen extraatjes in mijn nieuwe baan wil ik jullie ook niet onthouden. Vorige week een rondleiding over 'Double Sexus', een dubbeltentoonstelling in het Haags Gemeentemuseum van Hans Bellmer (1902-1975) en Louise Bourgeois (1911–2010). Het is vreemd als je hoort dat deze mensen elkaar nooit hebben ontmoet. Waarom? Ga maar kijken. En dan deze week een bijna privé rondleiding over de tentoonstelling 'Illusie en werkelijkheid' in het Van Gogh Museum, over het naturalisme. Schitterende schilderijen en bewegend beeldmateriaal uit de periode eind 19e eeuw en begin 20e eeuw. Erg indrukwekkend, al was het alleen maar vanwege de formaten van de schilderijen en de belichting. En dan vandaag een intieme presentatie van het indrukwekkende computeranimatiewerk van Eelco Brand door Eelco Brand himself. De enige Nederlander die wél aanwezig was bij de G20 in Séoul. Nu weer over tot de orde van de dag.

Mini mecenas uit de residentie biedt zich aan

'Ik kan u echt aanraden: mocht u iets over hebben, begin een Foundation', aldus Joop van den Ende, de 'mecenas van Mokum' tijdens de opening van zijn theater. Hij heeft zijn eigen podium maar wat moet ik? Wie vraagt er iets aan mij? Moet ik de boer op met mijn ideeën? En op wiens zeepkist ga ik dan staan? Doe ik het in politiek verband en meld ik me dan eindelijk aan bij Groen Links afdeling Den Haag? Hou ik het nog dichter bij huis en ga ik in de ondernemingsraad? Of blijf ik virtueel spuwen met gering bereik? Het is allemaal maar ingewikkeld, als je gouden ideeën hebt die andere mensen zouden moeten gaan uitwerken en uitvoeren want daar heb ik dus geen zin in, ik ben niet zo'n Joop. Ik wil op eigen kosten een Haagse middelbare scholier adopteren waarmee ik tweemaal per jaar een culturele activiteit onderneem, naar mijn keuze welteverstaan. Als je ziet wat er is en dus weet wat je mist, komt het met de oprichting van die foundations op termijn ook wel goed. Lijkt mij.

De norm

Vandaag vroeg de dame van het Haags Gemeente Museum waar ik een cursus volg over Japanse en Chinese kunst, of we niet liever op donderdagmiddag de cursus wilden in plaats van zaterdagmiddag. Maar dan werk ik, gaf ik aan. Werk je vijf dagen in de week vroeg ze me verbaasd? Ja, zei de gek. En zo voelt het tegenwoordig, gek. Ik ben bijna de enige die ik ken die 5 dagen werkt en dan ook nog eens de hele dag. Vind ik dat de norm? Het kan me niet schelen hoeveel andere mensen werken, en hoe ze de rest van de week willen invullen, en of ze zorgplichten hebben die ik niet heb, maar dat ik raar word gevonden, dat gaat me te ver. Het is slechts één generatie geleden dat kostwinnaars allemaal full time werkten. We hebben het te goed, dat is het.

Het is weer waar gebeurd

De ene cassière werkt de andere in en legt hardop alle handelingen uit bij het afrekenen. Ik koop, naast wat gezond voedsel, een fles wijn en een pakje sigaretten. 'Als je nu vermoedt dat de klant niet ouder is dan 16, dan moet je om legitimatie vragen', zegt de inwerkcassière tegen de leerlingcassière, 'maar dat hoeft nu natuurlijk niet'.

Heerlijk hysterisch

Anderhalve dag door Istanbul gerend. 4 Musea van binnen gezien en een grote culturele organisatie met inpandige designwinkel en toprestaurant. Al hun, voornamelijk vrouwelijke, directeuren en medewerkers (weer) gezien en gesproken. Twee netwerkbuffetten met grote groepen culturele figuren uit binnen- en buitenland. Een Japanstalige theatervoorstelling "Rosto in turansureishon" van Productiehuis Rotterdam met een pakkend karaoke deuntje dat in mijn hoofd niet wijken wil. Bizarre multimedia voorstelling in donkere antieke machinekamer in energiemuseum met gesponsorde wodkaginger met een rietje. Twee hele korte nachtjes met een mug. Eénmaal een Turks föhnmomentje tussendoor. Zere voeten. Goed weerzien met oude collega's en Turkse vrienden uit de scene. Mooi weer en een voortreffelijke gastheer. Veel te kort bezoek dus.

Windvraag

Op de meest winderige straathoek van Den Haag, die van de Conradkade met de Laan van Meerdervoort, voor de ingang van de Albert Heijn, staat dagelijks een daklozenkrantverkoopster. Alhoewel ik nooit een krant van haar koop, begroet ze me altijd allervriendelijkst ook als ik, zoals op mijn vrije dag, wel 3 keer langs haar heen loop. Anders dan columnist Rob Schouten in de Trouw van vrijdag 22 oktober, vind ik straatkrantverkopers voor mijn eigen supermarkt helemaal geen charitatieve beproeving, ik voel me nergens toe verplicht behalve haar vriendelijk terug te groeten. Maar wat ik me wel altijd afvraag, als je daar staat, dag in dag uit, op die vreselijke tochthoek met die onverkoopbare krant is er dan niemand die een baan voor je heeft, binnen, bij de centrale verwarming? Moet dit uithoudingsvermogen niet beloond?

De context maakt alles duidelijk

Laat je nooit zomaar fotograferen met oren

Toch is er hoop

Ik doe sinds 2 weken aan yoga en vind het wonderbaarlijk genoeg leuk, M. heeft helemaal zelf een kind gebaard ondanks dat ze altijd riep die te willen gaan kopen, ik ga met 10 vrouwen een huis bouwen in India volgend jaar en mijn haar zit extreem goed.

Alles is weer gewoon

Het regent zoals het dat alleen in Nederland doet, ik fiets dezelfde route naar mijn werk omdat iemand me ooit heeft verteld dat dat de kortste route met de minste stoplichten is, ik heb weer een grijze betonnen wand in mijn werkkamer, mijn familie woont nog steeds in het Westland, ik ga op maandagavond zwemmen met A., ik smeer boterhammen in de ochtend en maan de amant om niet met zijn waterige tandenborstel mijn spiegels te bespetteren.

Vakantie in citaten

Dag 2: 'Ik kan ook beter thuisblijven' (amant heeft puistje na eten varkensvlees)
Dag 3: 'Ik wil hier niet zijn' (in ontbijtzaal hotel zonder natuurlijk daglicht)
Dag 4: 'Goh, alweer een patio' (amant wordt wat blasé bij hotel numero 3)
Dag 5: 'Jouw hele aura stinkt' (na voorzichtige opmerking van mijn kant dat hij naar knoflook ruikt)
Dag 7: 'Kut de leeuwen zijn op safari' (beroemde leeuwenfontein van Alhambra in Granada werd gerestaureerd)
Dag 9: 'Mensen kunnen niet zien dat wij hier niet thuishoren' (In Nerja, een klein dorpje aan zee met heel veel toeristen)
Dag 10: 'Dat jij de bonnetjes bewaart, betekent nog niet dat je ze hebt betaald' (zowel bankpas als creditcard van amant deden het niet)
Dag 11: 'Ik heb een terrasblessure' (amant heeft blaar op elleboog)
Dag 13: 'Deze neem ik mee, voor op mijn werk' (amant neemt in vijfde opeenvolgende hotel het gratis verstrekte zakkammetje mee)
Dag 14: 'Heb je een asbakje?' (amant schakelt volledig terug op het Nederlands op een Spaans terras)

In volle gang

Koffers zijn weer leeg en bijna alles is door mijn eigen wasstraat heen, nu direct weer inpakken voor 2 weken Andalusië. Daar is het heerlijk weer en wachten de tapas op ons. Vreemd om op vakantie te gaan als je eigenlijk altijd op vakantie bent. Weer naar sneue hotelinterieurs van gefineerd triplex maar nu gelukkig mét begeleiding. Weerzien Schiphol was als vanouds heel goed. Champagne in hotelbar met 2 fijne mensen om te vieren dat ik er weer was. En om het nu allemaal af te sluiten. Als iemand een opname kan vinden van Tranen op Schiphol (waarschijnlijk uit '79) van het duo (bolle) Jan & Mien dan kunnen we dat nog eens luisteren en denken aan deze woelige tijden van afscheid nemen en weer terug komen.

Ongelukkige literatuur

Is het een straf? En van wie? Het allerlaatste ongelezen boek dat ik bij me heb, mijn hoop voor de lange terugvlucht naar Nederland, nog even meegegrist van de boekentafel op Schiphol gaat over ... kinderen. Ik zag de sticker van de Libris Literatuur prijs op het boek Kleine dagen van Bernard Dewulf en dat leek me genoeg. Nee dus, lees altijd de flap. Om het even welke. Tis helemaal niks. En hoe het die prijs heeft kunnen winnen is mij, net als deze recensent, een volslagen raadsel. Dames en heren lezers, romans over (gezins-)geluk en de liefde voor je kinderen zijn onverdragelijk om te lezen. Boeken over geluk horen thuis in het esoterische hoekje van uw boekenwinkel en daar horen ze vooral te blijven. Literatuur en geluk, het gaat gewoon niet samen.

Top 3

Tijd voor lijstjes. Ik ben er gek op en na 2 heerlijke macchiato's op een leuk en zonnig (!) terras maak ik de eindstand op van de 4 steden waar ik korte tijd heb gewoond en gewerkt. Waarom? Gewoon omdat het leuk is. Met stip op één staat Accra. Daar was het heel mooi weer, had ik leuk werk en heb ik me prima vermaakt. Er was niet heel erg veel te doen in je vrije tijd, je kon naar het strand en het zwembad, borrelen bij mijn favoriete collega en af en toe lekker uit eten (kreeft voor weinig!), maar ik heb er de beste herinneringen aan. Als je nieuw verworven vrienden na 3 weken in het land te zijn een surprise party organiseren voor je verjaardag met taart én champagne dan maakt dat indruk. Enige minpunt...ik mocht voor mijn verjaardag geen geitje van ze. Dan komen op de gedeelde tweede plaats Wenen en Damascus. Wenen is de enige stad waar ik me nooit heb verveeld, het culturele aanbod was enorm, ik houd van de grandeur van de stad en ik had 6 maal een weekend gezellig bezoek uit Nederland. En natuurlijk regelmatig een schnitzeltje met goede vriend M. uit Istanbul, die er vaak was voor werk. Damascus staat op 2 omdat ik daar de meest interessante baan had en de enige baan die ik voor 4 jaar had willen doen. En dan op drie Addis Abeba. Ook omdat het zo kort was en de functie wat nondescript. Het regenseizoen hielp ook niet echt mee, iedere dag donker met onweer en regen gaat je niet in je kouwe kleren zitten. Maar uiteindelijk, toen ik eigen vervoer had, toch wel een leuke stad met veel meer te doen dan in Accra. En nu? Terug naar Den Haag, mooie stad achter de duinen.

Plunderen

Naar heel leuk museum geweest vandaag, het ethnologisch museum, in het voormalige paleis van Haile Selassie. Het paleis maakt deel uit van de schitterende tuin van de Addis Abeba universiteit waar het vandaag afstudeerdag was. Was leuk om te zien, honderden afgestudeerden in zwarte capejes met pet en kwast die met hun opgedofte families foto's maakten in de tuin. Het museum had een hele mooie collectie religieuze iconen, de hoofdpersonen daarop lijken hier op stripfiguurtjes met allemaal grote bruine ogen, geweldige muziekinstrumenten en er was veel te leren over de volkeren van Ethiopië. Beneden waren er ook een paar wanden met foto's van stukken uit de collectie. In mijn naïviteit dacht ik dat daar vast bij zou staan dat ze tijdelijk waren uitgeleend aan andere musea over de wereld. Helaas, het onderschrift van de meeste foto's luidde: 'Looted by the British army, currently shown in...'.

The F-word

Al anderhalf jaar, als mensen vragen hoe lang wij elkaar kennen, meent de amant een onderscheid te moeten maken tussen onze Formele relatie en onze Feitelijke relatie. Formeel is het 2 jaar dat wij elkaar kennen, feitelijk gaan daar zo'n 14 maanden vanaf omdat ik me fysiek in één of ander buitenland bevond. Het is natuurlijk lariekoek van de bovenste plank en kwetsend bovendien om dat steeds maar weer te zeggen. Gelukkig kunnen wij zijn fascinatie voor de indeling in deze fases in het zicht van de finish geleidelijk aan uitfaseren als een feodale vorm van fantoompijn en dat alleen al is reden tot grote feestvreugde!

Afrikaanse wasserij: mijn grootste issue

De mensen die mij goed kennen, hebben ook weet van mijn eigenaardigheden. Een hele relevante is mijn milde vorm van smetvrees. In Afrika manifesteert dit zich altijd op het gebied van mijn kleding. Het heerlijke Ethiopische volksvoedsel (injerra) eet je met je handen, de straten zijn vies, de lucht zwaar vervuild, het wc papier ontbreekt, het deert mij allemaal niets. Maar ik stel erg veel prijs op schoongewassen kleding. In Ghana werd alles op 60 graden gekookt en bloedheet gestreken vanwege een reëel gevaar van enge beestjes die achterbleven in de stof. Na vier maanden Accra heb ik mijn volledig verwassen (want katoenen) garderobe in de kledingcontainer gestopt. In dit kille en koude natte land hoeft het allemaal niet zo heet zou je zeggen, er is hier geen tropisch insect te bekennen, maar na 2 maanden is een groot gedeelte van mijn garderobe gemangeld. En niets ziet er na het wassen schoon en fris uit, laat staan dat het zo ruikt. Hoe doen die religieuze mensen dat toch met hun witte bidstola's?

Taalwaarschuwing

Vrouwen die hun man 'vader' noemen, het is vreselijk en het sterft uit maar het bestaat nog wel, voornamelijk in de provincie bij 50-plussers. Erger zijn de dingen van nu, de afkortingen. Moeders die het hebben over hun 'kids' en vrouwen die hun dochter of ieder willekeurig ander vrouwtjeskind 'meis' noemen, ik gruwel ervan. Het is eng, hysterisch en belachelijk. Van deze staaltjes lettergreep-vermoeidheid zijn we nog lang niet af, getuige diverse bijdrages vanochtend op Facebook. Het zijn kinderen en een meisje. Mensen die deze woorden gebruiken zijn vaak dezelfde mensen die de namen van hun vrienden afkorten in 'Mo', 'An', 'Mir' of 'Mars'. We moeten blijven optreden tegen deze onzorgvuldige mensen, laat je niet afkorten! Doe afkorten in de ban!

Toet toet hier kom ik

Auto rijden hier is een feestje en een soort kruising tussen rijden in Ghana en rijden in Syrië. Er zijn ook hier veel kleine busjes die ineens diagonaal van rechts de weg op steken (Ghana) en richtingaanwijzers worden nooit gebruikt (Syrië). Het enorme grote voordeel is dat veel van die auto's niet zo heel hard kunnen omdat ze heel erg oud zijn. Dat brengt overigens weer een ander gevaar met zich mee, geen zicht op de weg omdat de auto voor je grote walmen zwarte rook uitbraakt. Nou ja ik ben er blij mee, met mijn Ethiopische rijbewijs. Misschien wel voor het laatst dat ik in een hele grote four wheel drive door Afrika rijd. Straks weer in de Clio in aangeharkt Nederland.

Mooie dingen

De dingen die ik graag vergeet

Het geestelijk gehandicapte halfnaakte jongetje vandaag op straat en zijn vele lotgenoten, voor wie geen opvang is. Het meisje dat stenen gooide naar een zwerfhond en hem raakte. Het hoge aantal vrouwen dat hier sterft tijdens de bevalling, en andere afschrikwekkende cijfers gisteren gehoord tijdens een presentatie. De verlaten, manke en uitgemergelde paarden en ezels op de snelweg die niet meer kunnen werken maar ook niet worden afgemaakt en dus langzaam dood gaan van de honger. Het eindeloze vasten, tweemaal per week een dag, van christenen. De troosteloze aanblik van Addis in de regen, modder is lelijk. Gesluierde Somalische meisjes van hooguit 4 jaar. Teveel mensen die op straat slapen onder een plastic zeiltje. De dagelijkse aanblik van doodgereden dieren op de weg naar werk. Stokoude arme mensen, voor wie ook geen opvang is. Opgeleide Ethiopische mensen die denken dat een ongebreidelde groei van de bevolking van Ethiopië een 'asset' is, ook als je die mensen niet te eten kunt geven, ze niet naar school kan laten gaan en er geen kans op werk is.

Net op tijd binnen

Ethiopië, het land van de loszittende wc brillen

Dit land kent vele gevaren, zo zat ik vrijdagavond in een taxi, gevaar numero 1., en er was wederom nergens straatverlichting aan dus het was extreem donker. Nu wist ik ook niet waar ik zijn moest, dus dat hielp ook niet, maar de chauffeur wist het gelukkig wel en we kwamen uit bij een geweldig leuk restaurant in een woonhuis in een glibberig straatje. Heerlijk gegeten. Een ander groot gevaar zijn de loszittende wc brillen. Die kom je werkelijk overal tegen en dan vraag je je toch af hoe dat kan maar daar wil je dan weer niet te lang over nadenken. Ik begin het hier, ondanks de reële gevaren, steeds leuker te vinden. Heb zaterdag een 'gallery en leuke winkeltjes' toer gedaan met diverse damescollega's. Veel gezien en ook gekocht. We eindigden bij het Sheraton hotel, een bizarre oase van rust&overdaad in deze overvolle modderige stad, waar een tentoonstelling was van Ethiopische schilderkunst. Rijp en groen door elkaar maar sommige schilderijen waren echt de moeite waard. Tewodros Hagos, onthoud die naam....

Eten

In de krant staan hier grote advertenties als er nieuwe produkten binnen zijn gekomen bij de supermarkt. Nederlandse melkprodukten bijvoorbeeld, of zakjes van Knorr. Dat is nogal bijzonder en je kan er vergif op innemen dat het dan de volgende dag erg druk is bij de betreffende supermarkt. Met rijke mensen welteverstaan. Alles komt hier via de haven van Djibouti binnen. Het hoogtepunt van een bezoek aan Nederland van mijn collega's schijnt een bezoek aan de AH te zijn en daar kan ik me iets bij voorstellen. Toch is alles er wel min of meer maar met minder keus en duur want geïmporteerd. De restaurants waar ik ben geweest zijn prima. Gisteren at ik een pizza bij restaurant Tivoli bij mij in de buurt. Die was natuurlijk veel te groot dus de helft kreeg ik mee naar huis. Op dit stukje wandelen kom ik altijd mensen tegen die vragen om eten en de pizza was nog warm, maar net vandaag waren de mensen met honger ergens anders. Dus nu heb ik een halve pizza van een dag oud en woon ik in een land waar je het niet in je hoofd haalt eten weg te gooien. Vanavond dus oude opgewarmde pizza. Met tonijn.

Luxepaardjes

Afgelopen weekend heerlijk buiten Addis geweest in een luxe spa resort zo'n twee uurtjes buiten de stad. Lekker warm, uitzicht op een klein meertje, een ijskoud zwembadje, een warme sauna, een heerlijke massage, lekker eten en goede wijn (én wijnpolitie voor de zelf meegenomen fles), een terras met open haarden en banken van koeienhuid, een manicure en pedicure, een leuk hutje met rieten dak weelderig begroeid met bougainvillea en gezellig gezelschap. Ik kan er wel aan wennen. Ik weet nu ook hoe de rijke Ethiopiërs, ja die zijn er ook, recreëren en die gaan niet naar een eco lodge met koud water.

Polderrelatie

Het minst leuke van het hebben van een relatie is dat er soms overleg dient plaats te vinden. Dat de amant daar precies hetzelfde over denkt, werd vandeweek heerlijk duidelijk bij ons telefonisch spoedoverleg over te boeken vakantietickets, een noodzakelijk gesprek wegens belabberde skype verbindingen. Hij grinnikte er gelukkig wel bij. Dat je even bespreekt of je vanavond bij de Thai gaat eten of bij de Japanner, een terugkerend gespreksonderwerp in onze relatie, voelt niet als overleg. Het begin van het einde komt vaak pas wanneer je samen naar de Gamma gaat of de Ikea. Zolang je daar geen spullen hoeft aan te schaffen voor een gemeenschappelijke woning valt het ook nog wel mee, wie betaalt die bepaalt. En dat is één van de verklaringen die ik geef als mensen vragen waarom ik niet samenwoon. Dat je dan moet overleggen. Heel vaak. Over stomme dingen. Ik heb meer verklaringen voor mijn wens om niet samen te leven hoor, maar ik gebruik ze afwisselend al naar gelang mijn stemming, het gezelschap en de mate waarin ik hen wil shockeren.

Weekend in Addis

En ik weet natuurlijk wel dat het regenseizoen van levensbelang is voor de mensen hier maar in Addis zelf groeien geen gewassen dus waarom dan toch iedere dag die onweer en regen? Maar beide weekenddagen begonnen veelbelovend met een stralend zonnetje. Zaterdag naar Piazza geweest, een wijk naar mijn hart met een hele straat vol juweliers. De goud en zilverprijs is hier niet persé erg laag maar ik heb toch wel erg begerenswaardige sieraden gezien. Ik heb ook gezien waar de Ethiopische mannen rauw vlees eten, een delicatesse en een echt stoer mannen groepsgebeuren schijnt. Toch zijn ze naast stoer ook nog ge-emancipeerd bleek gisteren bij de Kaldi's (de Ethiopische variant van Starbucks). Terwijl ik heerlijk aan mijn ontbijt van machiatto en een gebakken eitje zat, werd de hele zaak bevolkt door vaders die met hun peuterkinderen een gebakje kwamen eten. Het was heel leuk om te zien. Ik vermoed dat ze door moeders even een uurtje de deur uit waren geschopt. Het is universeel.

Ik vind eng eigenlijk alleen maar leuk als jij er bij bent

Gisteren een topavond gehad in een hippe jazzclub alhier genaamd Alizé. Het optreden was van de band Addis Acoustic Project. Deze groep muzikanten speelt moderne versies van Ethiopische jazznummers uit de jaren '50 en '60 en het was geweldig. Vooral de oude man op de electrische mandoline en de klarinettist. Luister hier voor fragmentjes. En voor wat betreft de titel van deze blog? Dat was een heel leuk email antwoord van de amant.

Ecolodge

Ik was even vergeten dat 'eco' betekent een koude douche 's morgens vroeg als de zon niet voldoende heeft geschenen op de zonnepanelen, maar de beestjes maakten veel goed. Heerlijk weekend gehad in Bishangari lodge aan Lake Langano, zo'n 4 uur rijden van Addis. Columbusaapjes in de bomen en bavianen aan het ontbijt. Heel veel mooie vogeltjes en wrattenzwijnen in het gras. Ik had een erg leuk hutje met kaarslicht. En het eten in het openlucht restaurant was geweldig. Echt weer een Afrika tripje met uren in de auto langs schitterende landschappen, rare bomen, ezels en geitjes en meehollende kindertjes op de weg. Bij terugkomst in mijn appartementencomplex ge-upgrade naar een appartement met warm bad. Dus de 'eco' was weer snel vergeten.

Kremt

Ik heb vandeweek al tweemaal Libanees gegeten maar de tweede keer was niet helemaal voorzien. Gisteren was dit het dichtsbijzijnde restaurant waar we na onze drie uur durende wildwateravonturen nog terecht konden. Het is hier regentijd, of Kremt. Binnen een half uur nadat het noodweer losbarstte, waren alle straten veranderd in kolkende rivieren, de talrijke 'potholes' waren onzichtbaar geworden en er dreven stenen door de straten. Op lagere punten in het wegdek waren rivieren gevormd met drijvende verlaten personenauto's en her en der stonden auto's kapot stil. Veel mensen besloten halverwege de snelweg om te keren met als resultaat dat men uiteindelijk koplamp aan koplamp stilstond op de hoger gelegen delen van de weg. 'Fourwheeldrives', die het niet langer konden aanzien, gooiden zich met geweld over de hoge stenen middenbermen heen met schrapende geluiden als gevolg. Gelukkig was er bier, eten en live dans en muziek in het Libanese restaurant en na een uurtje ontspanning had alle verkeersellende zich weer opgelost, leek het water van de aardbodem verdwenen en waren we in no-time weer thuis.

Koffietijd

In de lobby van mijn appartementencomplex zit in het weekend een jongedame koffie te brouwen op een kolenvuurtje in een mooie jurk en met antiek servies. Nu was ik al uren wakker en had al tweemaal in de stad koffie gedronken maar een kopje Ethiopische koffie extra lukte best. Ik ben geinstalleerd maar de kamer is niet zo groot als de foto's op de website deden vermoeden. Geen bank en geen bad voor mij. Wel een open keuken met oranje lederen zitje, een groot bed in het midden van de kamer en uitzicht op een braakliggend terrein met daarachter de skyline en de groene heuvels rondom Addis. De supermarkt naast ons verkoopt goede wijn en flesjes Heineken en taxi's zijn uitermate betrouwbaar blijkt zojuist. Na uren door de stad te hebben gesjouwd was ik warm met moeie voeten dus nam een 'blue donkey' de lokale taxi's. Hele oude blauw/wit geschilderde lada's. Het rijdt en ik betaalde uiteraard te veel maar het was een grappig mannetje en die heeft nu ook een goeie dag.

En route

Van vliegen word je raar. Alles moet anders dacht ik zojuist op mijn eerste vliegstuk. Ik ga wat anders doen, ik vermoord allereerst mijn buurman met zijn irritante ophaalneus, dan ga ik aan het toneel en schrijf eindelijk een boek, ga vervolgens in een leuk buitenland wonen en ga werken bij het circus. Alleen de amant die hou ik, want de beschreven mannenjacht van vrouwen boven de 40 lijkt me nogal vermoeiend. Lees in godsnaam niet het OPZIJ zomernummer en route tijdens turbulentie want je komt alleen maar op rare ideeën.

Zomer 2010

Ken uw buren

Op het Prins Hendrik Plein vlak bij mij in de buurt was ik gisteren op het Zeeheldenfestival, al 30 jaar een begrip. Voor mij een zeer interessante kennismaking met mijn Haagse buren. Zelden zo'n interessante mix van mensen bij elkaar gezien; stoned, verwassen, ongewassen, in diverse stadia van dronkenschap, rood verbrand, veel vrouwen zonder BH en met semi Afrikaanse gewaden en klitten in 't haar, exorbitant gekleed, schaars gekleed, echt Haags, mooi exotisch en subtropisch. En dat allemaal dansend op de muziek van een vrolijke en aanstekelijke skaband. Ik heb die mensen werkelijk nog nooit eerder gezien in mijn buurtje maar ik ga ze zeker vaker opzoeken voor de goede gesprekken. 'Ik vind jou wel leuk', zei een vrouw met een borreltje teveel op terwijl ze mijn hand vastpakte. 'Ik heb met hem geslapen', zei ze, wijzend naar een man. 'Maar niet met hem ge*****, misschien wil jij hem nu?'.

100 en nog wat

Ik denk dat ik heel erg oud word (een voormalige collega schrok enorm toen ik dit eens hardop zei, dat kon je niet zeggen, dat was de goden verzoeken, maar dat is het toch pas als je zegt dat je denkt dat je jong gaat sterven?). Dat oud worden is niet persé een prettig vooruitzicht want heel oud worden is vooral ook heel lang erg alleen zijn omdat iedereen om je heen bij bosjes neervalt vanaf een bepaald moment. Het is dus ook nogal een schrikbeeld, zo helemaal eenzaam achter de geraniums. Totdat ik gisteren een herhaling hoorde van een interview op radio 1 met Jos Wijnant, de oudste man van Nederland, die er nu dus niet meer is. Laconiek en rustig en daardoor (onbedoeld) erg grappig en uiteraard mét iedere dag een borrel en een glas wijn bij het eten. Ja en natuurlijk was hij eenzaam af en toe en de 40 jaren met zijn vrouw waren de mooiste tijd geweest, maar het was nu ook allemaal wel goed. Schitterend interview.

Hoe dat dan werkt?

Dat weet ik eigenlijk niet zo precies maar het kan heel goed te maken hebben met 7 weken totale geestelijke en lichamelijke ontspanning. Mijn hoofd is geheel leeg en ook de huidige formatiestress heeft er geen vat op. En dan komen dus de voorspellende gaven. Het is bijzonder hoor, denken aan je schoonmaakdame en of ze nu al bevallen is en 10 minuten later een bericht krijgen van haar met de goede afloop. En dan later op de dag vriend L. die smst voor Parade date terwijl je je net had voorgenomen hem vanavond even te bellen met hetzelfde voorstel. Ja, ik weet niet of jullie het ook in je hebben. Maar mijn bijnaam is dan ook Bep Ogilvie, de zus van (aldus amant).

Lichtpuntjes II

Vanochtend al twee hele kleine Indische vrouwtjes gezien die volledig in het oranje waren gekleed. Tussen de buien door is het droog (Dit zou een opmerking kunnen zijn van voetbalcommentator Frank Snoeks). Vandaag een koninklijk huwelijk én het komt op TV én Amalia moet iets doen met bloemen. De amant is onderweg naar mij. De columns van Sylvia Witteman zijn echt goed. Een artikel over biodanza in de krant en hoop op paars plus. En ik heb ook nog eens heerlijk geslapen en al 2 oranje donuts op.

Lichtpuntjes

Alle graffiti is weer van de gevel, toch wel oké van de huisbaas deze snelle actie. Dé enige manier om de strijd te winnen van de vandalen, direct aan de slag! Met dank aan de leuke schilders. Als je zelf maar weer eens belt, blijkt men toch aan de slag om werk voor je te vinden. Ik heb nooit echt gehouden van rechtsomdraaiende yoghurt, linksom daarentegen.... De zon schijnt uitbundig. Mijn ouders denken dat ik heel rijk ben en bellen me om hun aankopen te komen afrekenen in de stad. Omdat de zon zo uitbundig schijnt een verantwoorde nieuwe zonnebril gekocht. Kuijt al 5288 speelminuten dit seizoen, petje af! Ik heb nog een halve appeltaart in huis.

Gezocht: Rone

Ode aan Femke

Vermaard door vrede
Is de betekenis van je naam
Wat ermee wordt bedoeld dat weet ik niet
Voor mij ben je gewoon bekwaam

Gewoon bekwaam zijn is een zegen
In tijden van Rita en van Geert
Waar een heel enge vorm van nationalisme
Lijkt te zijn teruggekeerd

Wat er gaat komen in de formatie
Is voor ons allen nu nog wat vaag
Maar als ik je niet meer zie of spreek
Heel veel geluk vandaag!

(ik heb echt teveel vrije tijd)

Stemadvies

Als je het nu echt niet meer weet en je bent in de war (dat ben ik ook vaak genoeg) maar je wil toch stemmen, bel mij dan. Ik lees al die kranten waar jij geen tijd voor hebt, kijk alle debatten waar jij geen zin (meer) in hebt en volg de twitterraties (van aberraties) van onze nieuwe leiders. Met een lekker ongezouten Nanna sausje eroverheen en wat schromelijke overdrijving om het iets zwart-witter aan te zetten, ben je na je telefoontje een dijk van een stemadvies rijker. En het kost bijna niks.

Te oud?

Ik ben nog net geen veertig maar gisteren vond ik voor de eerste keer dat ik echt ergens te oud voor werd. Ik zwoer de minirok en bermuda reeds jaren geleden af, maar dat was louter uit esthetische overwegingen, voor de nachttrein uit Amsterdam voel ik me echt te oud. De aanleiding om uberhaupt in die trein te gaan zitten was uiteraard van feestelijke aard. Wat is er fijner dan op de eerste zwoele avond van 2010 ongelimiteerd te borrelen aan een mooie Amsterdamse gracht in goed gezelschap? De wandeltocht over de grachtjes terug rond half twee had ook nog iets romantisch. Het centraal station (waar is de ingang?) en de daarop volgende treinreis zijn, hoe grappig sommige dronken mensen ook kunnen zijn, genoeg om je terug te trekken op een rietgedekte boerderij in de provincie en nooit meer de deur uit te gaan.

Waarom?

Gisteren heeft de amant zonder overleg, ruggespraak, intervisie of iets wat maar in de verste lijkt op een vorm van dialoog mijn trapgat versiert met oranje vlaggetjes. 'Waarom?' vroeg ik. 'Omdat het kan' was zijn antwoord. Onze relatie is een geheel nieuwe fase in gegaan.

Desalniettemin

Ik liep natuurlijk hopeloos achter als niet-twitteraar werd mij verzekerd, dus sinds vorige week volg ik de tweets van wat willekeurige kamerleden en lijsttrekkers tijdens hun verkiezingscampagnes. Ik weet nu dus op welk marktplein ze staan te folderen of aan welk debat ze deelnemen, dat is vaak ook het enige dat je kwijt kan in die korte berichten. Hun tweetgedrag en taalgebruik wordt ook geanalyseerd en nu is het verwijt dat niet iedereen voldoende terugtweet naar hun volgers. Maar dat is toch niet te doen? Mijn voorlopige conclusie is (het is nu een week dat ik kijk hè) dat het mooiste dat twitter tot nu toe heeft voortgebracht de verrijking is van het Nederlandse taalgebruik met alle derivaties van het woord 'twitter' (wat dacht je van 'politwiek'?). Dat is trouwens een moeilijk woord 'derivatie'. Dat is niet verstandig, aldus een taalkundige van de week op BNR radio die Marianne Thieme noemde als voorbeeld van iemand die te moeilijke woorden gebruikte in haar media optredens. Ze had 'desalniettemin' gebruikt en 'paradigma' en dat snappen de burgers niet. Kijk ook eens hier voor pareltjes van het Nederlandse taalgebruik in verkiezingstijd.

Miguel, onze hoop in barre tijden

Ik en mijn werk

'Wie ben ik zonder werk?' bedacht ik me vandeweek. Ik ben in ieder geval geen enthousiaste blogger meer want ik weet werkelijk niet wat er te melden valt over mijn vakantie. Iedere ochtend neem ik een lang bad, ik lees veel kranten, surf over het net en kijk alle debatten, mijn huis is tip top in orde met verse bloemen. Iedere dag doe ik gezellige dingen met leuke vrienden en soms zelfs met hun kinderen. De schoonheidsspecialiste, de kapper en de schouwburg zijn bezocht, dus aan mezelf heb ik ook al gewerkt. Daarbij heb ik nieuwe schoenen gekocht en een mooie jurk. Maar nu ben ik er wel een beetje klaar mee. Ik kan natuurlijk wel als de eerste de beste 'expert' commentaar gaan leveren op de stand van het land of een blog gaan schrijven over mode maar wie zit daar op te wachten? Hoe lang zou je niet moeten werken voordat er creativiteit opborrelt?

Het grote tante & nichten nagelfeest

Creatieve begrenzing

Als Toos werkeloos en nog steeds een beetje gekluisterd aan de centrale verwarming, heb ik al tweemaal per ongeluk de TV ingeschakeld tijdens de Teleac cursus 'scrappen'. In mijn immer voortdurende zoektocht naar een zinvolle (?) hobby die bij mij past, keek ik gebiologeerd naar dit programma. Het is creativiteit binnen een vastgesteld kader. Met standaard lay-outs, kant-en-klare vellen met opdruk, letterstickers en stempels. Het is als creatief koken met een instant AH maaltijd, als gipsafdrukken maken van een kaboutermal of natuurlijk, wie kent het niet, verven op zijn Ravensburgs. 'Weest u niet bang om de foto's een beetje schuin over elkaar heen te plakken, dat mag en geeft een speels effect.' Bij 'scrappen' heb je dus een juf die zegt wat er mag. Dit wordt hem dus ook niet, mijn hobby.

Het leven door een raam

Voorlopig aanschouw ik Nederland nog even door het raam naast de centrale verwarming, het is heerlijk om weer thuis te zijn. De duiven zitten met hun dekveren opgezet tegen elkaar aan geschurkt op de tramkabels. Mijn volledige straat is verzakt door graafwerkzaamheden en er zit een man in een oranje regenpak in een kuil. Een hele grote familie zwanen zwemt zojuist voorbij. De brug is opengebroken en afgezet en er is in mijn afwezigheid een nieuw onduidelijk verkeersbord met een groene fiets erop verschenen op de hoek van de staat. Bij de tramhalte liggen 3 kleurige kapot gewaaide paraplu's. Ik neem nog een kopje koffie.

Laatste zondag

Voorlopig weer de laatste zondag waarop ik werk! Het is toch een beetje tegennatuurlijk, als je afkomstig bent uit de West-Europese christelijke traditie. Overigens zijn er geen verschillen tussen de vrijdag in Damascus en een zondag in een willekeurig dorp in bijvoorbeeld, het komt heel toevallig zo bij me op, het Westland. Je kan een kanon afschieten en niemand raken. Ik hou toch meer van de twentyfourseven steden in de wereld waar er altijd levendigheid en vertier is. Maar goed, ik word dan ook graag ge'entertained. Gisteren heb ik voor heel weinig geld de halve handicraft souk leeggekocht en gewapend met spiegeltjes, kralen en andere snuisterijen kom ik jullie kolonialiseren.

Libanon

Is een heel klein land. Heb Beiroet bezocht gisteren en eergisteren. De stad is van een enorme wuftheid als je het vergelijkt met de rest van de regio met een landschap van ultramoderne gebouwen, gebouwen met hele grote kogelgaten erin en enorme bouwputten met oude stenen uit Romeinse tijden en hijskranen. Het graf van Hariri bezocht en uiteraard de mooie boulevard. De volgende dag helemaal naar het zuiden, Naqoura, en via Tyre (daar kwam Jezus ook vaak in zijn vrije tijd) terug naar Beiroet. Op de terugweg vlak voor de grens wijn geproeft en gekocht bij Clos St. Thomas in de Bekaa vallei. Het was een ultrakorte trip maar toch weer een nieuw land bezocht!

Morgen ook hier inclusief de waterpijp

Dit is devotie

Kriebel

Toen ik het niet meer wist nam ik een goeroe. Via via had ik hem gevonden en we zouden een goed gesprek hebben over wat ik nu eigenlijk wilde qua werk. Na twee sessies waren we er wel uit en ik leef nu nog met het gevoel dat ik het wel nooit zal weten. Het was een leuke man en vandaag moest ik ineens weer aan hem denken. Dat was toen ik las dat onze nationale grote filmster, Carice, een programma verzorgde in een theater over een van haar passies: muziek. Nu heeft zij dat perstekstje vast niet zelf geschreven maar het woord 'passie' rakelde direct mijn herinnering aan mijn goeroe op. Passie is een allergiewoord. Ik moest van mijn goeroe, die zichzelf uiteraard niet zo noemde, opschrijven wat mijn passies waren. In het leven. Dat is een woord dat ik nooit zou gebruiken om op te schrijven dat ik ergens van geniet of iets graag doe. 'Obsessies' akkoord maar 'passies' vind ik wat aanstellerig klinken voor een uit de hand gelopen hobby. Of ik een 'anker' had in het leven was ook zo'n vraag van hem. Ik hou van metaforen maar deze laat ik graag aan mij voorbij gaan. Ik mail nog wel eens met mijn goeroe en we zijn vrienden op FB. Hij wijdt zich tegenwoordig fulltime aan zijn passie lijkt het en ik ben blij voor hem.

Zere longen, mooie voeten

Briljante ingevingen heb ik niet echt op zondagochtend maar er is weer eens toegang tot mijn blog dus vooruit, een echte schrijver kan het ook op commando. Iedere dag een paar regeltjes, het is net werk. Hoestend en proestend en zwaar ademend zit ik achter mijn bureau. Achterop de scooter in Istanbul vorig weekend was het nog zeker geen lente. Maar leuk was het wel. Nieuwe galeries gezien, nieuwe artistiekerige mensen ontmoet, oude vrienden begroet, het was een heel mooi paasweekeinde met zelfs een religieus tintje in de vorm van een bezoek aan het Bulgaars orthodoxe kerkje op paasnacht. Ik hoop dat de huidige culturele attaché te Istanbul en tevens mijn geweldige gastheer met scooter deze week nog uitvindt hoe hij foto's van zijn nieuwe camera af krijgt. Afgelopen donderdag hebben mijn longproblemen zich acuut verergerd na een leuke maar winderige bijeenkomst op de nieuw ingerichte en gemeubileerde residentie. Wat maken Nederlandse kunstenaars toch mooie dingen, ik raakte helemaal geïnspireerd om ook mijn eigen huis weer eens te upgraden. Dit weekend een beetje rustig aan gedaan en in mijn wijkje rondgewandeld in de warme lentezon. Ook mooie voeten gehaald in de kelder van een 5 *hotel waar het stonk naar zweet en ontharingsmiddelen en alleen Russisch werd gesproken.

Ode aan Annie

Als er sneeuw is, als er mist is
Als ‘t ijzelt en je minnaar een sadist is
Als dat allemaal je lot is
En je vraagt of er een God is
Sla dan woedend met de deuren
Ga je cocktaildress verscheuren
Maar niet zeuren

Heb genoten van de DVD serie over Annie MG Schmidt en de teksten zijn vaak oubollig maar nog steeds erg grappig.

Powerdoekjes

Ik ben heel erg voor vrouwenrechten enzo en woman power maar zelden ben ik zo hautain aangekeken door gesluierde dames, als in deze stad. Vernietigend kijken ze op je neer, nou ja langs je heen, want ze zijn niet zo groot. Je schrikt er echt van, ik heb zelf nog nooit zo hooghartig naar een medemens gekeken. Echt levensgevaarlijk wordt het pas als je wil oversteken en er komen witte hoofddoekjes achter het stuur aan. Deze geven, in tegenstelling tot mannen en zwarte of gekleurde hoofddoekjes en de onbedekte harendames, een extra dot gas als je ook maar een teen vooruit steekt. Het is een heel vreemd verschijnsel zeker gezien het feit dat hier in mijn wijk de hoofddoekjes verhoudingen fifty fifty zijn en de dames zonder doek een kledingdracht hebben die ook nogal ver van de mijne afstaat. Nogal opzichtige, zeg maar Oost Europese, sjiek met veel strass en dikke lagen make up. Maar die zijn natuurlijk wel weer lid van de moslimsisterhood. Toch eens vragen of zij ook zo worden bekeken.

Etnische souvenirs

En weer woon ik in een land waar je eigenlijk weinig van wat het land ambachtelijk te bieden heeft, zou willen hebben. Maar misschien ben ik gewoon niet zo’n liefhebber van etnische souvenirs (dat ben ik inderdaad niet). De zelfgemaakte en handbeschilderde glazen kralen in Ghana vond ik leuk maar dat was vooral omdat ik heb gezien hoe ze werden gemaakt in een kralenfabriekje. In Wenen heb ik me beperkt tot de aanschaf van een Oostenrijks wollen kindervestje met hertenknopen. In Syrië ben ik tot nu toe alleen echt warm gelopen voor een weelderige mother of pearl ingelegde houten spiegellijst, die het leuk zou doen in een verder strakke moderne badkamer die ik overigens niet heb. Ik heb thuis een mintgroen plastic bad. In ieder geval vind ik dat ik souvenirs moet kopen uit economische steunoverwegingen. Geld dat ik verdien moet een beetje ten goede komen aan het land waar ik werk. Dus kocht ik deze week, bij één van de vele souvenirverkopers in Bosra, deze 2 borden. Puur en alleen omdat ze in mijn koffer passen, het verkoopjongetje een blij hoofd had en er kamelen op staan. Ik ben nu aan het bedenken aan wie van jullie ik ze zal schenken.

Ik praat gewoon door

Hoe het was

Het was een geweldige week met bezoeken aan Palmyra, Crac des chevaliers en Bosra. Met duizenden kilometers op de teller langs Syrische wegen waar men niet binnen de lijntjes rijdt en van het knipperlicht uit principe geen gebruik maakt. Een week van louter zon maar ook met één ijskoude nacht in een hotelkamer die aan de binnenkant helemaal met bedoeïenenstof was bekleed en naar oude bedoeïenen rook. Een week met veel Europese bejaarde afritsbroeken die getooid met petjes en nordic wandelstokken door onze foto's heen probeerden te lopen. Een week met heerlijk Syrisch eten en alle gevolgen vandien. Een week waarin we de Middellandse Zee hebben gezien vanaf ons balkon in het sfeervolle Meridienhotel in Lattakia waar 's avonds de lokale maffia kaart met het pistool op tafel. Een week van eindeloze verdwaalpartijen door de oude stad. Een week met heel erg veel traptreden en oude stenen, schitterende landschappen en aardige mensen.

Rechtop in de wind

Werk voor Rob

Ik denk hier vaak aan Rob, je weet wel, die hele blije meneer van de smaakpolitie. Rare naam eigenlijk voor dit programma want hij checkt nooit de smaak van het eten, daar komt hij nooit aan toe. Hij test op vies. Ik vind dit dus een heerlijk gruwelprogramma en moet er altijd hartelijk om lachen en dat komt ook door de enthousiaste positieve uitstraling van Rob. Dat lijkt me ook de beste manier om viezigheid te benaderen. Ik zou Rob hier graag willen hebben en gisteren dacht ik weer aan hem. Ik verbaas me over de hygiene in de tientallen shoarma/snackbar-achtige winkeltjes hier in de stad. Het is een vieze bende. En daar doorheen scharrelt het personeel op teenslippers en in vieze kleren. Ik heb gisteren een broodje pittige kip gehaald en een meeneemsalade bij eentje bij mij in de buurt en die doen hun best. En ik voel me goed vandaag. Maar er is veel behoefte aan Rob.

Zomaar een weekend

Zaterdagochtend om 9 uur wakker gebeld, men ging de stemmen tellen van de Iraakse verkiezingen hier in de stad en of ik nog wilde komen kijken. Leuke mensen ontmoet op etentje donderdagavond en veel geleerd en gehoord over deze regio. Ik weet niks, daar komt het eigenlijk kort gezegd op neer. Ik begrijp werkelijk de hele opwinding rondom de film Precious niet. Ik ben achtervolgd door een hele enge taxi chauffeur midden in de nacht. Nog 3 nachtjes slapen en dan komt de amant. Vanochtend heeft Celeste voor me gezongen al vroeg ze zich wel af waar de taart bleef. Wilders onwel maar Balkenende nog steeds te paard. Schrijver van het lied waarop Het dorp van Sonneveld is geïnspireerd overleden.

I do not speak Arabic

Mijn Arabisch is non-existent maar wonderbaarlijk genoeg leidt dat tot veel minder frustraties en misverstanden als destijds toen ik geen Turks sprak. Niemand gaat harder praten of schreeuwen omdat ze denken dat je dan ineens wel Arabisch verstaat en veel meer mensen in Syrië spreken genoeg woorden engels om er samen wel uit te komen. Dus ik hoop dat het vanavond ook goed gaat als ik ga uitleggen waar ik zijn moet. Ga bij leuke mensen eten thuis die ik heb ontmoet vandeweek bij de door ons aangeboden receptie voor het documentaire festival. De lokatie was geweldig, de receptie was op de binnenplaats van een mooi oud huis in het Joodse kwartier van de oude stad. De sfeer was goed en de muziek ook, de catering was pas op de dag zelf geregeld (dat soort dingen kunnen nog in dit land) en mevrouw de directeur van Nederlands grootste documentaire festival gaf aan dat dit het leukste feestje van de week was!

Opzichtige sluikreclame

Afgelopen week ging hier in premiere de Nederlandse documentaire Shout. In Shout volgen we de goede vrienden Ezat en Bayan. De Syrische jongens zijn geboren op de door Israel bezette Golanhoogten. Nu ze achttien zijn grijpen ze hun kans om naar de Syrische hoofdstad Damascus te vertrekken. Eindelijk zullen hun dromen uitkomen. Maar ook in Damascus blijkt het leven niet perfect. Kiezen zij voor hun gedroomde toekomst of de geborgenheid van hun familie en vrienden? Het is een geweldige documentaire (echt waar) en jullie kunnen hem ook gaan zien op het Movies that Matter Festival op zondag 28 maart om 17:00 in Theater aan het Spui 1, Den Haag en/of op woensdag 31 maart om 21:30 in Filmhuis Den Haag zaal 4.

Verkiezingsdag

Eindelijk sinds dagen lukt het me weer om door te komen op mijn blog. Dus nu kan ik weer een stukje typen. Vandaag een bijzondere ervaring gehad. Ik was waarnemer voor de Iraakse verkiezingen in Syrië en heb 4 stemlokalen bezocht in Damascus. Irakezen kunnen vandaag in 16 landen in de wereld stemmen en Syrië kent een hele grote groep Irakezen. Ik maak me wel zorgen over de berichten die binnenkomen over de verkiezingen in Irak zelf.

Stem op PVDDOWTIDH!

Ik kende hem niet maar hij is heel grappig: Partij Van Dat De Ooievaars Weer Terugkomen In De Haag! Nou ja, als je maar stemt en in ieder geval als je in Den Haag woont. En van mij hoef je er geen hoofddoek bij te dragen alhoewel dat wel een ludiek initiatief is. Maar zonde van een goeie haardag.

Hond in sauna

Vrijdag een heerlijke Zweedse massage gehad van een Bulgaarse triatlonster met gouden handjes. Het was verder hilarisch, dit Syrische spa&health center. Er zwommen alleen Syrische mannen en Westerse vrouwen (dat waren wij dus...) en de rest van de families (er was ook een hondje) scharrelde volledig gekleed met vieze schoenen door de natte groepen. Alhoewel nog geen jaar geleden geopend regende het binnen waterdruppels van het bubbelende schimmelplafond. Maar het buffet was heerlijk en het is wonderbaarlijk hoe snel men eten serveert als je de eetzaal binnenloopt wanneer je alleen een grote witte handdoek draagt om je badpak. We hebben ons echt niet misdragen, het was alleen een nog niet helemaal uitgewerkt spa&health concept. Maar mijn rug en nek zijn weer helemaal los.

Wist u dat...

Ik heb wel eens gegrapt dat de helft van Syrië op de world heritage lijst van UNESCO staat, maar nu ik mijn tripje met de amant aan het plannen ben, blijkt dat toch echt wel zo te zijn. Het zijn in ieder geval 3 oude steden die er op staan, waaronder de gehele oude stad van Damascus! En een site en een kruisvaarderskasteel. Nu heb ik even nagezocht hoeveel erkende Nederlandse sites op deze lijst staan. Ik wist er 3 uit mijn hoofd (Kinderdijk, de waddeneilanden en het Rietveld huis), het zijn er in totaal 7....(en eentje op Curacao).

Verbinding

Ik heb er zo over gezeurd realiseer ik me, nu ik mijn stukjes teruglees, dat jullie ook recht hebben op de goede afloop. Ik heb internet thuis en kan weer skypen met de amant. En over drie en halve week is hij ook nog hier. En de zon blijft hier maar schijnen.

Slecht gekozen

Soms verbaast het me hoe goed de titel van deze blog is gekozen. Ik was namelijk weer eens in de war. Ik las dit weekend 'The other hand' van Chris Cleave (in het Nederlands 'Kleine bij'). Die had ik per ongeluk besteld bij bol.com denk ik want ik herinnerde me niets van deze bestelling. Het boek begint geweldig, het taalgebruik en de dialogen in de eerste scènes waarin een aantal illegale asielzoeksters, waaronder Little Bee, wordt vrijgelaten uit een Brits asielzoekerscentrum zijn subliem. Daarna is het ook nog heel lang geloofwaardig als het verhaal wordt verteld van man en vrouw die per ongeluk op de verkeerde plaats in Nigeria zijn en getuige zijn van een drama dat hun verdere leven bepaalt. En daarna wordt het een vreselijk slechte thriller bevolkt door niet goed uitgewerkte karakters met een ongeloofwaardig einde. Het is zo ontzettend jammer, beginnen als literatuur en eindigen als chicklit rommel.

Simpel

Onder mijn meest gewaardeerde vrienden worden zelfhulpboeken gelezen. Ik kan dus niet met grote stelligheid beweren dat ik denk dat veel mensen die die boeken lezen een verklaring zoeken voor iets waarvoor geen verklaring is, niet opgewassen zijn tegen de eisen van het leven anno 2010 of oplossingen zoeken op plekken waar die er niet zijn. Het is mijn eigen obstinate karakter dat ervoor zorgt dat zinnen in dat soort boeken me doen rillen van afschuw. Ik wil geen advies, hoe goed bedoeld ook. Ik wil het zelf doen. Met alle gevolgen van dien.

Maar nu was ik recent ergens en hoorde ik voor het eerst van mijn leven over ‘voluntary simplicity’ als leefstijl en daar hoort een enorme waslijst aan heel enge zelfhulpboeken bij, maar de basisgedachte sprak mij direct aan. Consuminderen, bewust een eenvoudiger leven leiden. In mijn eigen vertaling betekent dat: minder spullen. Ik schreef al eerder een blog over een TV programma dat mij enorm fascineerde waarin mensen maar geen afscheid konden nemen van hun bezit en dat dat mij nogal bizar voorkwam. Ik wil af van mijn bezit en dat is een terugkerend gevoel en ik heb er zelfs al eens over gedroomd. Zelfs mijn boeken zijn niet meer heilig en al langer overweeg ik om er veel weg te doen. En met mijn bezit wil ik langer doen, niet zakken vol zelden gedragen kleding, in een opwelling gekocht, in de leger des heils bak gooien. Dit heeft allemaal niks met leven in armoede te maken en met het 5 keer gebruiken van je theezakje want daarvoor ben ik niet geschikt en ik heb ook niks met (de lucht van) tweedehands en de kringloopwinkel, maar ik vind wel dat ik teveel spullen heb waarvan ik me afvraag of ik die allemaal nodig heb.

Simple living gaat veel verder dan minder spullen aanschaffen, tis best eng als je het ver doorvoert en er enge zelfhulpboeken over leest en voor je het weet karn je spirituele rechtsdraaiende melk op de biologische boerderij in the middle of nowhere met een zelfgebreide trui aan. Maar ik mag best een stukje eruit nemen dat mij aanspreekt. Wordt vervolgd.

RMB

Hoe kan ik nu mijn grootste inspiratiebron over het hoofd zien? De man om wie het allemaal draait? Ik bericht hier niet teveel over mijn werk en zou dat ook niet moeten doen over mijn liefdesleven, met al die blogwatchers, maar soms levert hij zomaar (quasi-)onbewust ideeën aan voor mijn blog. Zo beweert het lijdend voorwerp van mijn affectie dat hij regelmatig het slachtoffer is van Repetitive Mental Battering (RMB). Door mij welteverstaan. Ik kende de aandoening niet maar verdiep me graag in waarvan men mij beschuldigt. En zo kwam ik op een website terecht for battered men. Hier vond ik een lijstje van Signs that you're living with a verbal abuser. Eén van de signalen waaraan je kon herkennen dat je een relatie had met een verbal abuser was wel raak: You are upset not so much about concrete issues -- how much time to spend with each other, where to go on vacation etc. -- as about the communication in the relationship: what she thinks you said and what you heard her say. Hier hebben we wel een puntje te pakken! (bron)

Inspiratie gebrek

En als ik dan inspiratie heb, dan heb ik geen toegang tot mijn blog. Dat gaat met horten en stoten via een heel langzaam lijntje op het werk. Elders is de toegang geblokkeerd. Ik ben hier eigenlijk voornamelijk aan het werk en daarover schrijf ik nooit. Na werk doe ik boodschappen, kook ik en kijk ik een filmpje, dat geeft ook bitter weinig inspiratie. En af en toe ga ik uit eten. Vorig weekend wel Azem palace bezocht, een voorbeeld van een oud traditioneel Damasceens huis met binnentuinen. Gebouwd in 1750 voor de Ottomaanse gouverneur. In de verschillende ruimtes werden verschillende thema's behandeld, zoals koken of muziek maken en er was een kamer gewijd aan de schoonmoeder. Leuke arrangementjes waren geënsceneerd met mannequinpoppen met soms blonde pruiken die dan leuk thee inschonken. Je moet het gezien hebben.

Foto's trip Ma'loula

We zijn er bijna

De zoektocht naar verbinding met het www: het vervolg. Nou was die kabel goed en die kaart gevonden en gekocht en een nieuwe verbinding aanmaken kan ik ook nog maar nu wist ik het telefoonnummer van mijn aansluiting in mijn appartement niet. Waarop mijn collega's uitriepen tijdens de koffie: maar dan bel je toch met dat toestel je eigen mobiel en dan zie je het nummer in het scherm. Ja en die denkstap, die kan ik dan net niet maken met mijn alfahersenen. Het kan ook de drank zijn. Het is in ieder geval nogal dom.

Ik ben een boze oervrouw

Van dat nieuws waarvan je denkt, gruwel. Men heeft 7 archetypes gevonden in de Nederlandse vrouw (we weten allemaal dat de Nederlandse vrouw zich onderscheidt van alle andere vrouwen ter wereld, toch?). Nou dat lijkt me fijn. Gisteren sprak ik nog een Syrische kunstacademie student tijdens een waterbijeenkomst op het Nederlandse Instituut alhier, die de verschillen tussen man en vrouw creatief had verwoord in een, overigens foeilelijke, collage. Het raadsel van de verschillen tussen mannen en vrouwen, dat boeit ons allemaal, dus kom maar op met je oervormen: Onderzoek laat zien dat 7 aantoonbaar verschillende archetypes in de Nederlandse vrouw actief zijn. De 7 types zijn: Huiselijk Klassiek, Puur Naturel, Gedreven Glamour, Passievol Bohémien, Expressief Stoer, Zakelijk Chique en Energiek Romantisch. Dat is tot daar aan toe, maar nu komt het: Van de 7 types zijn minimaal 3 types in elke vrouw actief. Dat verklaart de voorkeurswisselingen, die lange tijd werden aangeduid als tekenen van een soort schizofrenie. Geen enkel mediamodel paste op deze bestempelde moodswings. Wat is dit voor semi-wetenschappelijk geneuzel? (Bron)

Hoop

Ik heb goede hoop dat met het kabeltje dat ik nu heb en de internetkaart die ik nu ga kopen internettoegang tot de mogelijkheden behoort, ook thuis. Maar ik garandeer niks.....de vanzelfsprekendheid van toegang is er niet. Blogger is sowieso geblokkeerd (net als Facebook) en maar heel af en toe staat het lijntje open via werk, lijkt het.

Ma'loula

Gisteren mijn eerste trip gemaakt buiten Damascus. Met groep internationale deelnemers aan een door ons gesteund seminar over (hou je vast) education for sustainable development naar stadje Ma'loula, de enige plek op de wereld waar nog Aramees wordt gesproken. De taal die Jezus sprak en nu dus bijna niemand meer. We bezochten daar 2 kloosters, de eerste van St. Thekla, een vroege feministe die haar maagdelijkheid wist te bewaren en een volgelinge van Paulus was. Het was geweldig mooi en in ons gesprek met moeder overste, een krasse tante, hoorden we alles over hun goede werken, voornamelijk in de opvang van wezen. Twee leuke wezen, jongedames in de puberleeftijd, declameerden speciaal voor ons in het Aramees het Onze Vader. Verder waren er veel koekjes en koffie, een bidprentje om mee te nemen, een straffe wind, een mooie kapel en dat alles in een stralende zon. (De foto's volgen als het lukt, het is hier grrrr qua internet.)

Werken op zondag

Het eerste weekend zit erop. Gisteren door Old Damascus gewandeld bij daglicht in een stralend zonnetje en 15 graden! En daar zag ik alle dieren van de kinderboerderij in stukjes gehakt met of zonder huid, hangend voor het raam of liggend in een bakje. Het meest vertederend was een gescalpeerd schapekopje dat, bij wijze van decoratie, een stukje citroen tussen de witte tandjes had. Een vrouw in zwarte gesluierde dracht met de geweldigste gouden travestieten laarzen eronder die ik ooit heb gezien. Een hele straat vol met mannen die mooie marmeren grafzerken maakten. Vooral veel mannen. Winkels vol met kleurrijke en gouden spullen die je niet wil hebben maar die wel leuk zijn om naar te kijken. En, ook fijn, in tegenstelling tot Turkije, wordt je hier niet aangeklampt op de souk door mannetjes die iets willen verkopen!

Spannend...

We lezen hier de Libanese krant The Daily Star en wat me opvalt na een paar dagen lezen en proberen een beter beeld te krijgen van de actualiteiten in deze regio, is de geweldige horoscoop...die van vandaag is zo spannend: Treat yourself to something sweet this morning - because life gets really weird later in the day. That's not to say it is unpleasant, but you do have to use up quite a bit of brainpower to sort it out.
Gelukkig had ik een bounty in mijn tas!

Vakantie in beelden

Anti-vries bijgevuld en Gibb&Streisand liggen bovenop, nachtje weg

Luxe ontbijt in Long Island suite

Afscheid van de mooiste wastafel ooit...