De norm

Vandaag vroeg de dame van het Haags Gemeente Museum waar ik een cursus volg over Japanse en Chinese kunst, of we niet liever op donderdagmiddag de cursus wilden in plaats van zaterdagmiddag. Maar dan werk ik, gaf ik aan. Werk je vijf dagen in de week vroeg ze me verbaasd? Ja, zei de gek. En zo voelt het tegenwoordig, gek. Ik ben bijna de enige die ik ken die 5 dagen werkt en dan ook nog eens de hele dag. Vind ik dat de norm? Het kan me niet schelen hoeveel andere mensen werken, en hoe ze de rest van de week willen invullen, en of ze zorgplichten hebben die ik niet heb, maar dat ik raar word gevonden, dat gaat me te ver. Het is slechts één generatie geleden dat kostwinnaars allemaal full time werkten. We hebben het te goed, dat is het.