De lange weg

Mannetjes mannetjes overal mannetjes

De wasmachine doet het en het internet, de wijn staat in de koelkast. Ik ben een gelukkig mens. Dit was de meest hysterische verhuizing ooit. Drie open wagentjes met spullen en zeven sjouwers. Tegelijkertijd de bomfolie mannetjes. Vandaag de internet mannetjes en de wasmachine mannetjes en niet te vergeten de aggregaat mannetjes. Die zijn nog bezig nu om een foeilelijk apparaat voor de poort te plaatsen. O en dan stonden er vanochtend vier kerels in mijn slaapkamer met de deur dicht om mijn stalen deur op te meten. Al de mannetjes maakte er weer een zooitje van maar de keuken is ingeruimd en de meubels staan. Nog 20 doosjes uitpakken schat ik zo. De guard zijn huisje staat ook weer knap in de verf en ik zit op mijn balkon en luister naar de pauw van de buren. Die moskee tegenover mijn huis kan ik hebben, het is net Istanbul, die pauw daar moet ik nog even aan wennen. Bijna alle collega's zijn ook nog even aangewaaid om te komen kijken of lieten via sms hun medeleven blijken. De dame die bij mij komt werken is een fantastische harde werker en heeft er ook 20 dozen doorheen gejast vandaag. Net even wat boodschappen gedaan bij de markaz op de straat. U bent onze nieuwe buurvrouw? Ja, dat kan niet missen natuurlijk.

Going local dilemma

Ik ben bijna om. Na zeven weken in dit land ben ik bijna zover dat ik lokale dracht ga dragen. Het is hier zo heet dat de pyjama of salwar kameez me ineens een stuk minder modetechnisch onethisch voorkomt. Hoe heerlijk is het dragen van wijde kleding en hoe koel. De vrouwelijke variant is doorgaans vrolijk gekleurd met borduursels en toch moet ik iedere keer lachen als ik er een, meestal iets te zware, witte vrouw in zie rondlopen. Dat had ik ook in Afrika. Vlisco stoffen zijn schitterend maar dan toch vooral op donkere dames. Dus ik worstel me puffend in mijn strakke broeken, doorgaans zwarte shirtjes en hoge hakken door de dag. Gelukkig is er bijna overal airco. Cecile Narinx kan trots op me zijn.

Ondertussen in Islamabad

Prins poes houdt niet van skypen zoveel is nu duidelijk. Alles geïnstalleerd nu in nieuwe tijdelijke onderkomen. Vandaag weer 10 huizen gezien en er is nu een top drie. Nu is makelaar aan zet en dan kunnen we beslissen. Ik verkeer in de veronderstelling dat het dan allemaal snel kan gaan en dat ik eind september met eigen spullen in eigen huis woon maar dat is wellicht wat te positief gedacht. Dagen slijt ik vooral op kantoor, veel afspraken worden afgezegd of uitgesteld. Vanwege de onrust waar je op deze enclave niets van merkt. Het is hier groen met veel slagbomen en verkeersdrempels. Omdat ik naast de Amerikanen woon lijkt mij het nemen van foto's een hachelijke onderneming. Daar houden ze niet zo van. Het moet nog spannend worden.

Verhuizing nummer 1

Tripje

Mocht ik er zomaar even uit vandaag! Met chauffeur even downtown Islamabad in voor missie pasfoto. Nodig voor aanmelding bij de Pakistaanse autoriteiten. Tot nu toe alleen ritjes van hotel naar ambassade en weer terug. Raar.
Ik zal een foto scannen en plaatsen want ze hebben iets bijzonders met mijn haar gedaan op de foto. Er is een soort rechte pruik van gemaakt. Pluishaar door hoge luchtvochtigheid hier zeker niet mooi? Wachten op de foto's ingevuld met een rondje door dit winkelcentrum. Met tips over waar je de beste dvd's kopen kon, de mooiste juwelen en alle soorten huishoudelijke apparatuur voor weinig. Zag er reuze gezellig uit. Hoop dat ik er snel zelf eens boodschappen kan doen in mijn eigen bolide. Nu weer in hotel. Nog even genieten van mijn fijne bed. Vanavond sla ik het buffet maar even over en ga met nootjes in bad liggen.

Tijd voor fictie

Na vier dagen eenzame opsluiting was ik dolblij met anderhalf dagje werken. Maar nu weer in hotel. Het gaat er om spannen vanavond. Demonstranten hebben aangekondigd de red zone binnen te marcheren. En de regering heeft het leger ingezet om de red zone te beschermen. In de red zone zijn de Pakistaanse overheidsgebouwen, de ambassades en uiteraard een zeker hotel. Heb net twee mannetjes laten schrikken door ineens op het dak te staan via een nooduitgang. Dat was niet helemaal de bedoeling. Tot zover wat ik meemaak. Dat lijkt dus veel maar is op afstand. Tijd voor fictie, concludeerde vriendin M. Huiswerk schrijfcoach dus.

Dag twee

Dag twee van niet geheel vrijwillige opsluiting in hotel. Ik heb een mooie kamer met internetverbinding en tv, er is een zwembad, één restaurant is open en het koffietentje. Ik en de andere gasten, dat zijn er niet veel, verplaatsen zich van ene lokatie naar de volgende. Vrienden gemaakt met Duitse KMAR man en de Thaise Spa dame. Ze had weinig klanten dus mijn handen en voeten erg mooi.
Verder ontvang ik updates van onze beveiligingsman. Islamabad's wegen nu volledig geblokkeerd in afwachting van de mars uit Lahore. Helemaal vreedzaam is het niet meer. Ik zou wel een wijntje lusten maar helaas. Niet te krijgen in dit hotel.
Leermoment. Volgende lockdown is met drank en dvd-tjes.

Opgesloten

Zojuist heerlijk ontbeten in het hotel met op de achtergrond de panfluitversie van Bring in the clowns. Nog niets te merken van de grote mars die er vandaag aankomt op de onafhankelijkheidsdag van Pakistan. Oppositiepartijen hebben hun achterban opgeroepen in colonne naar Islamabad te trekken en daar het aftreden van huidige minister president te eisen.
Voor de details zie hier.
Het gevolg is dat ik op dag 3 van mijn verblijf in Pakistan in lockdown zit zoals dat zo mooi heet. Ik mag mijn hotel niet uit. De komende dagen. Er daagde me wel iets uit een overdrachtsgesprek dat dit wel eens aan de hand was zo af en toe maar toen ik in de nacht van maandag op dinsdag van het vliegveld werd gehaald, bleek het acute realiteit. Nog wel anderhalve dag op de ambassade geweest en iedereen ontmoet maar gisteren keurig naar hotel gebracht om maandag pas weer opgehaald te worden. Ik kan er ook niet uit. Straten in mijn zone zijn geblokkeerd met hele grote zeecontainers. Verwacht dus een aantal blogs! Tijd zat.

Puinruimen

Alhoewel mijn dagen bestaan uit het openen van laden en kastjes die ik reeds vele jaren niet geopend had en ik nu bijna al mijn vergaarde huisraad weer eens door mijn handen heb laten gaan, voel ik me goed. Het is lekker weer, ik rommel van kamer naar kamer, gooi eens wat weg, ruim eens wat op, lunch tussendoor in mijn favoriete tentjes in de buurt, bel eens een verzekeraar of energieleverancier en luister naar oude hervonden cd's.
Ook een lichtpunt, weliswaar van weinig nut voor mij, is dat lijn 11 weer rijdt sinds vandaag! Van de acht jaar op de Conradkade heeft er vier jaar geen gereden of slechts in één richting. Het is een mooie dag die je bijna doet vergeten dat nog niemand heeft gereageerd op je fijne bank met lichte poezenschade die al 48 uur gratis op marktplaats staat.

Een blog is niet meer genoeg

Op dit moment is mijn leven een aaneenschakeling van afscheid nemen. Tamelijk grote onzin want ik vertrek pas over een maand, maar ja ik kan moeilijk alle campingplaatsen in Europa af om iedereen gedag te zeggen. Een zogenaamde tournée d'adieu. Had ik het eerder bedacht dan had ik het gedaan, in een rijdende pipo wagen.
Goed, afscheid komt in vele vormen en maten. Formeel in nette entourage of kipkluivend met een begeleidend sausje. Er is altijd drank en er zijn cadeaus. Ik wil geen cadeaus want ik ben mijn halve huisraad aan het afstoten, dus er moeten juist dingen uit. Bovendien neem je in mijn professie vaker afscheid dus heb je feitelijk veel meer cadeau-momenten dan in andere professies. Oneerlijk dus. Nu heb ik echter toch een cadeau gekregen van mijn Raad van Advies (die zichzelf buiten mij om de titel Raad van Toezicht hebben toe-ge-eigend omdat ze denken zo meer invloed te kunnen uitoefenen). Het is...een schrijfcoach op afstand! Een docent van de schrijversvakschool die me in aantal online sessies zal begeleiden bij het schrijven van korte verhalen. Omdat het er nu maar eens van moet komen. Daar in Islamabad. Drie ingrediënten werden vast genoemd voor de eerste serie op te leveren verhalen. Een zwemmoment, een scene met kat & balkon, en sex. Einddoel is publicatie, oplage onbekend. Ik krijg het nog druk.