Voetzolenpolitie

Links en rechts schieten ze onder je oksel door, hordes bejaarde Thai. Ik was gewaarschuwd, busladingen werden leeg gelaten bij de ingang van het nationale paleis, een bezienswaardigheid in Bangkok. Maar op het overvolle plein met alle tempels was het loeiheet en krap en liepen ze je letterlijk omver. Of zwiepten ze je met hun verlengde selfie stickies om de oren daarbij hoge geluidjes voortbrengend. Vlug, vlug, snel, snel. De in onvermijdelijke afritsbroek gehulde Djosergroep stak er wat schril bij af en liet zich uiterst gemoedelijk rondleiden door hun gids. Maar de Thai hadden haast.

Daags tevoor was ik helemaal zen geworden in het schitterende Wat Pho boeddha complex. Ik scharrelde van tempel naar tempel met steeds een andere boeddha en ging er soms ook even bij zitten, net als de biddende Thai en de incidentele tot het boeddhisme bekeerde veelal ongewassen Westerse hipster. Omdat ik weer eens door een, ditmaal Thaise, mug in mijn enkel was gestoken die, evenals bij de Pakistaanse variant, was opgezwollen tot weinig charmante olifant proporties, strekte ik mijn zere been heel eventjes recht voor me uit. In een poging na een lange wandeling wat ontspanning te zoeken. Onmiddelijk werd ik op de schouder getikt door de voetzolenpolitie....ik weet dat het niet kan en al helemaal niet in de richting van een boeddha, maar mijn enkel diende eventjes gestrekt. Sorry. En iedereen is ook zo aardig en behulpzaam hier. Dan voel je je dubbel een boerenpummel.

Weinig originele gedachten helaas

Bijna zes maanden in Pakistan en nog steeds ben ik niet actief gaan bloggen zoals voorgenomen. Maak ik dan niets mee? Jawel maar werk slokt me op en s'avonds ben ik vooral moe. Veel meer dan korte Facebookberichten zit er niet in en al mijn schrijvelarijen zijn voor werk. Mijn schrijfcursus korte verhalen ligt onaangeroerd op me te wachten. Ik lees veel en kijk films maar verder komt er weinig uit mijn handen. Ik kan me wel weer gaan voornemen het in 2015 anders te gaan doen maar ik beloof niks.