Voetzolenpolitie

Links en rechts schieten ze onder je oksel door, hordes bejaarde Thai. Ik was gewaarschuwd, busladingen werden leeg gelaten bij de ingang van het nationale paleis, een bezienswaardigheid in Bangkok. Maar op het overvolle plein met alle tempels was het loeiheet en krap en liepen ze je letterlijk omver. Of zwiepten ze je met hun verlengde selfie stickies om de oren daarbij hoge geluidjes voortbrengend. Vlug, vlug, snel, snel. De in onvermijdelijke afritsbroek gehulde Djosergroep stak er wat schril bij af en liet zich uiterst gemoedelijk rondleiden door hun gids. Maar de Thai hadden haast.

Daags tevoor was ik helemaal zen geworden in het schitterende Wat Pho boeddha complex. Ik scharrelde van tempel naar tempel met steeds een andere boeddha en ging er soms ook even bij zitten, net als de biddende Thai en de incidentele tot het boeddhisme bekeerde veelal ongewassen Westerse hipster. Omdat ik weer eens door een, ditmaal Thaise, mug in mijn enkel was gestoken die, evenals bij de Pakistaanse variant, was opgezwollen tot weinig charmante olifant proporties, strekte ik mijn zere been heel eventjes recht voor me uit. In een poging na een lange wandeling wat ontspanning te zoeken. Onmiddelijk werd ik op de schouder getikt door de voetzolenpolitie....ik weet dat het niet kan en al helemaal niet in de richting van een boeddha, maar mijn enkel diende eventjes gestrekt. Sorry. En iedereen is ook zo aardig en behulpzaam hier. Dan voel je je dubbel een boerenpummel.

Weinig originele gedachten helaas

Bijna zes maanden in Pakistan en nog steeds ben ik niet actief gaan bloggen zoals voorgenomen. Maak ik dan niets mee? Jawel maar werk slokt me op en s'avonds ben ik vooral moe. Veel meer dan korte Facebookberichten zit er niet in en al mijn schrijvelarijen zijn voor werk. Mijn schrijfcursus korte verhalen ligt onaangeroerd op me te wachten. Ik lees veel en kijk films maar verder komt er weinig uit mijn handen. Ik kan me wel weer gaan voornemen het in 2015 anders te gaan doen maar ik beloof niks.

De lange weg

Mannetjes mannetjes overal mannetjes

De wasmachine doet het en het internet, de wijn staat in de koelkast. Ik ben een gelukkig mens. Dit was de meest hysterische verhuizing ooit. Drie open wagentjes met spullen en zeven sjouwers. Tegelijkertijd de bomfolie mannetjes. Vandaag de internet mannetjes en de wasmachine mannetjes en niet te vergeten de aggregaat mannetjes. Die zijn nog bezig nu om een foeilelijk apparaat voor de poort te plaatsen. O en dan stonden er vanochtend vier kerels in mijn slaapkamer met de deur dicht om mijn stalen deur op te meten. Al de mannetjes maakte er weer een zooitje van maar de keuken is ingeruimd en de meubels staan. Nog 20 doosjes uitpakken schat ik zo. De guard zijn huisje staat ook weer knap in de verf en ik zit op mijn balkon en luister naar de pauw van de buren. Die moskee tegenover mijn huis kan ik hebben, het is net Istanbul, die pauw daar moet ik nog even aan wennen. Bijna alle collega's zijn ook nog even aangewaaid om te komen kijken of lieten via sms hun medeleven blijken. De dame die bij mij komt werken is een fantastische harde werker en heeft er ook 20 dozen doorheen gejast vandaag. Net even wat boodschappen gedaan bij de markaz op de straat. U bent onze nieuwe buurvrouw? Ja, dat kan niet missen natuurlijk.

Going local dilemma

Ik ben bijna om. Na zeven weken in dit land ben ik bijna zover dat ik lokale dracht ga dragen. Het is hier zo heet dat de pyjama of salwar kameez me ineens een stuk minder modetechnisch onethisch voorkomt. Hoe heerlijk is het dragen van wijde kleding en hoe koel. De vrouwelijke variant is doorgaans vrolijk gekleurd met borduursels en toch moet ik iedere keer lachen als ik er een, meestal iets te zware, witte vrouw in zie rondlopen. Dat had ik ook in Afrika. Vlisco stoffen zijn schitterend maar dan toch vooral op donkere dames. Dus ik worstel me puffend in mijn strakke broeken, doorgaans zwarte shirtjes en hoge hakken door de dag. Gelukkig is er bijna overal airco. Cecile Narinx kan trots op me zijn.

Ondertussen in Islamabad

Prins poes houdt niet van skypen zoveel is nu duidelijk. Alles geïnstalleerd nu in nieuwe tijdelijke onderkomen. Vandaag weer 10 huizen gezien en er is nu een top drie. Nu is makelaar aan zet en dan kunnen we beslissen. Ik verkeer in de veronderstelling dat het dan allemaal snel kan gaan en dat ik eind september met eigen spullen in eigen huis woon maar dat is wellicht wat te positief gedacht. Dagen slijt ik vooral op kantoor, veel afspraken worden afgezegd of uitgesteld. Vanwege de onrust waar je op deze enclave niets van merkt. Het is hier groen met veel slagbomen en verkeersdrempels. Omdat ik naast de Amerikanen woon lijkt mij het nemen van foto's een hachelijke onderneming. Daar houden ze niet zo van. Het moet nog spannend worden.

Verhuizing nummer 1