Pod&Pad&Phone

Je kent ze wel. Het gouden trio van Apple. Begerenswaardige, mooi vormgegeven gadgets. Ik zie de schoonheid van de vorm. Daar ben ik niet blind voor. En toch heb ik ze niet en begeer ik ze nog minder en net als met die 40 urige werkweek die ik nog heb (zie eerdere column) val ik ook nu weer een beetje buiten de boot. Muziek in je oren, dicht tegen je hersenen aan, is zo'n beetje het meest vreselijke dat ik me kan voorstellen. Ik vermoed dat het een erkende marteltechniek in Guantanamo Bay is. Pad&Phone kunnen me meer bekoren maar die doen nu juist weer dingen die ik met andere apparaten die ik bezit ook al kan (behalve suffe spelletjes spelen maar dat wil ik helemaal niet). Dus dan koop je een gadget terwijl het oude apparaat nog werkt. Tsja en dan komt mijn calvinistische aard toch weer de bocht om zeilen zegt de vrouw die recent haar van oma ge-erfde Philips TV na 17 jaar heeft vervangen. Omdat ik steeds moest opstaan van de bank om erop te slaan.