Ik ben voornemens...

Om minder eten weg te gooien, vaker naar het theater te gaan, een cursus te gaan doen ergens in, vaker aan yoga te doen, mijn neefje en nichtje meer te zien, mijn werk meer te waarderen, meer boeken te lezen dan in 2011 (slechts 20 boeken!), de amant te leren koken, vaker mijn nagels te lakken, de poes te leren springen, naar Shanghai te gaan en mijn haar te blijven verven. Ik vind het vrij overzichtelijk. Haalbaar zelfs.

Leven als een bejaarde

Het tempo is een tikkeltje terug geschroefd. Ik doe rustig aan en wandel een beetje in mijn buurt. Iedere middag doe ik een dutje en om half elf 's avonds gaan de luiken als vanzelf dicht. Een longonsteking en de naweeën daarvan (rode spikkels op je lijf), ik kan het niemand aanbevelen. Inspirerende blogideeën krijg je er ook niet van. En ik had me nog zo voorgenomen weer vaak te gaan schrijven. Nog even geduld.

Enge buurman

Vermoedens hadden we al. Als je woont in een zuurstokroze geverfd huis met 'sociale woningbouw' groene kozijnen, dan moet je een tikje in de war zijn. Jammer dat poes daar verdwaalde in de tuin. Ik stond weer eens met mijn mandje voor een voordeur om de kat te komen ontzetten die zich al miauwend kenbaar had gemaakt in de tuin van het roze huis. "Ik denk dat mijn kat in uw tuin verzeild geraakt is en er niet meer uit komt, zou ik hem even mogen vangen?", een keurige vraag gesteld door een keurige vrouw. "En wat gaat u doen om dat in de toekomst te voorkomen?", was daarop het antwoord. Omdat de kat op dat moment nog niet in mijn bezit was, mompelde ik iets dat het binnenhouden van de kat wellicht een optie was. Ik mocht mee naar de tuin. Gelukkig werkte kat mee en zat hij snel in de mand. "Ik hou niet van katten, ik hou van vogels" oreerde de boze buurman ondertussen en "als ik hem weer zie, jaag ik hem weg" op een toon alsof de vergiftigde kattenkorrels al in zijn broekzak zaten. Gelukkig was ik terug bij zijn voordeur. "Ik ga er van uit dat u hem voortaan binnen houdt?" vroeg buurman streng. "Nou, niet altijd natuurlijk, maar ik hoop dat hij nooit meer in uw tuin komt". "Ah, u krabbelt alweer terug!", na een driewerf ongemeend 'sorry en bedankt voor de moeite', kon ik langs de buurman heen naar buiten schieten. Het was eng.

Bouwen met vrouwen

Het dorp Nesal waar we 5 dagen gebouwd hebben is hopelijk de schok te boven van 13 (grote) Nederlandse vrouwen die kwamen helpen. Al snel werd hen duidelijk dat we wel wat konden, dus voelden we ons minder opgelaten. De aankomstceremonie was indrukwekkend. De eerste bloemenkrans van de week werd ons omgehangen en de eerste olie op ons voorhoofd gesmeerd. Er zouden nog vele rituelen volgen.

Na een rondleiding door het dorp begonnen we aan de eerste huizen, bakstenen sjouwen, metselen en zand storten voor de fundering zodat het huisje tsunami proof wordt. Op dag 2 en 3 gingen we in kleinere groepjes weer twee andere Habitat huizen aan de binnenkant verven, twee lagen natte kalkverf erop. De huisjes zijn net zo groot als jouw fietsschuurtje. Dag 4 was de grote klus, bij weer een ander huis in het dorp moest een dak worden gestort. Met zo'n 30 man was dat in bijna 2 en half uur gedaan, de cementmolen heeft niet stil gestaan en pauze was onmogelijk, heftig werk, het doorgeven van schalen nat cement bij 35 graden in de blakerende zon. De laatste dag weer met zijn allen bij de eerste huiseigenaren. Overal waar we bouwden, bouwde de familieleden en dorpsgenoten mee. Ook opa, een tanig mannetje van 70 gekleed in een korte sari. Gelukkig hadden we meewerkend voormannen van Habitat bij ons die konden vertalen zodat we ook meer te weten kwamen over de huiseigenaren.

Niet gewend aan dit extreem hete en vochtige klimaat waren wij chronisch bezweet, rood aangelopen en ontzettend smerig. Naast je in de doorgeefrij van bakstenen en/of schalen zand en/of schalen cement (we hadden geen kruiwagens) stond dan een Indiase vrouw in een schitterende schone sari zonder een drupje zweet te laten net zo hard te werken als jij. Het allerleukste was het contact met de kinderen van het dorp die deze week vakantie hadden en altijd rond onze tent scharrelden om met ons te spelen en naar ons te kijken en hun basis engels op ons los te laten.

Onze eigen rol in het geheel wil ik niet overdrijven. Het blijft vreemd om arbeid in te vliegen terwijl die ruim voorhanden is, de ontvangen eerbetonen en ceremonies heb ik soms moeizaam doorstaan maar het feit dat wij een grote financiele bijdrage hebben kunnen leveren aan veel huizen in het dorp en de mensen hebben leren kennen die er vervolgens gaan wonen, was erg bijzonder. Ik sta nog steeds achter de doelstellingen van Habitat. Habitat verstrekt een lening zonder winstoogmerk en bouwt huizen samen met lokale vaklui. Het initiatief ligt bij de toekomstige huiseigenaar, die zelf een verzoek indient voor het huis, meehelpt tijdens de bouw en de woning terugbetaalt. Ik zou best nog eens terug willen en zien of de klei met riet-hutten die nu naast of voor de opgetrokken stenen bouwsels staan ook daadwerkelijk worden afgebroken als de stenen huizen gereed zijn.

Een reis met 13 dames schrok mij vantevoren nogal af maar dat bleek reuze mee te vallen, er is geen onvertogen woord gevallen en we hebben veel gelachen. Charly, onze Habitat voorman, een stoere Indiër met een geweldig gevoel voor humor die al 17 jaar voor Habitat India werkt en voor wie alle kinderen in het dorp ontzag hadden, was onder de indruk. Dit was in zijn 17 jaar de 3e groep die hij kende die geheel uit vrouwen had bestaan. Onze goedlachsheid (hij bedoelde vrolijke luidruchtigheid) had ons erg snel en gemakkelijk met de bevolking in contact gebracht en dat had hij wel eens anders meegemaakt.

Op de terugreis spraken wij al over de volgende bouwreis...

Flirten met een diplomaat in de regen

Gisteren heb ik twee uur in de regen in de Hortus Botanicus gestaan bij een sta tafeltje van SIB, de studentenvereniging voor internationale betrekkingen uit Leiden. In de universitaire kennismakingsweek mochten alle studenten- en studieverenigingen zich presenteren. Het nichtje van mijn baas is voorzitter van het SIB bestuur dit jaar en bedenker van de workshop ‘flirten met diplomaten’ en zo was ik ineens vrijwillig voorgedragen. De titel van de workshop dekte niet helemaal de lading want er was slechts een gast en dat was ik... Heb met zo’n 10 studenten gesproken die allemaal diplomaat wilde worden. Vragen gingen over de sollicitatieprocedure, wat je nu zoal doet op een ambassade en waarom Nederland dat eigenlijk allemaal doet. Wat is ons belang? Ik heb uitgelegd dat het kabinet Rutte veel nadruk legt op de (handels-) belangen voor Nederland bij alles wat we doen in het buitenland, maar dat het geven van ontwikkelingshulp of het ter sprake brengen van de mensenrechtensituatie in een land ook voortkomt uit een stukje beschaving, tenminste zo zag ik het. "Dus u zit er heel sociaal in?", vroeg een student.

Ik zit er heel sociaal in! Ik had het me nooit zo gerealiseerd maar vind het wel een mooie uitdrukking!

Ode aan vest

Mijn favoriete vest, verwassen. Opnieuw besteld via e-bay maar dan XL. En die staat straks weer op marktplaats want ik kan er 3 keer in.

Monsoon cardigan (clipped to polyvore.com)

Onverwacht

Dat is toch altijd het leukst, spontane acties. Een smsje van K. vers terug uit Ghana dat Anna Kurtycz een opening heeft vandaag in een galerie op Het Noordeinde. Zij, de vrouw van oud collega R., maakt hele mooie houtsneden van herkenbare Ghanese taferelen. Zeker de moeite van het bezoeken waard! En natuurlijk leuk om mijn vrienden uit 2009 weer allemaal terug te zien. Ghana was echt mijn favoriete plaatsing in de afgelopen jaren.

Het is een vak

Ik heb me altijd voorgenomen geen bijdrages te gaan schrijven over katten. Vroeger vond ik Aaf Brandt Corstius vaak leuk totdat ze over haar katten ging schrijven. Daarna ging ze ook nog over moederschap, bevallingen en baby's schrijven en haakte ik definitief af. Sylvia rules. Maar vandeweek schreef Aaf een column over mij, over een meisje dat dood ging in een enge film. Dus nu mag ik over katten schrijven (volgt u hem nog?). Gisteren heeft de amant is zijn nette jasje zich in het zweet staan werken bij de Praxis. Omdat ik te beroerd was om een dure zaag te kopen maar er toch iets gezaagd moest worden, hebben we het in de winkel gedaan. Latjes voor een kattentrap die wij vanavond in elkaar gaan zetten. Het dier kan namelijk niet springen. Toen ik hem gisteren voor de zoveelste keer kwam ontzetten uit de tuin van Today's Art liep poeslief uit zichzelf, terwijl ik me onderhield met de jongens die daar werken over katten in het algemeen en de mijne in het bijzonder, zijn blauwe reismandje in. En ging daarin zitten wachten tot ik hem weer mee naar huis nam.

Sponsorblamage

Op 1 oktober vertrekken we met een groep van 13 vrouwen naar India. In Pondicherry gaan we vrouwen helpen met het bouwen van een eigen huis. We zoeken sponsors voor bouwmaterialen. En daarom stuurde ik alweer een poosje geleden een zelfgeknutselde sponsorbrief waarin ik vriendelijk om een bijdrage vroeg aan vrienden en familie van wie ik dacht dat ze iets konden missen. Daarna werd het angstvallig stil. Ik heb 40 euro gekregen van een vriendin van de amant die helaas niet op mijn 40e verjaardag komen kon. Dat was het. De man van één van die vrouwen is onze penningmeester en stuurt tweewekelijks een excell sheet met de donaties. Ik heb snel een aanzienlijk deel van mijn vakantiegeld gestort dus mijn totaalbedrag is zeker niet het laagst, maar ik vind die tweewekelijkse overzichten niet zo leuk. Dus eigenlijk schiet ik al te kort voor vertrek. Dat het me niet eens lukt sponsorgeld te zoeken. Wat hebben die vrouwen in Pondicherry nu aan mij? Klussen kan ik ook al niet.

Is Ted er nog?

Gisterenmiddag mijn hart opgehaald in het Haagse dierenasiel. We moesten even doorbijten want de doordringende kattenlucht sloeg je even op de strot maar na 5 minuten rook je het niet meer. Steeds gingen we een andere kamer in met katten in hokjes en katten die los mochten lopen. In iedere kamer kwam er altijd een gezelligerd luid miauwend op je af of knorde je tegemoet vanuit een mandje. En je mocht iedereen aaien. Amant werd ook nog lief in zijn nekje geknauwd door een enorme grote blije kater. Kiezen was moeilijk. Alle katten hadden een enorm dossier en een lieve dame besprak alle katten met eindeloos geduld. Geen langharig beest, geen probleempoes, niet te groot en geen slopertje maar gewoon een gezellig dier dat blij is als je thuis komt en bij voorkeur poept in de tuin van de buren. Hij heet Timmy. Heeft de hele avond op de bank tussen ons in liggen knorren maar ziet nu een beetje pips rond zijn zwarte neus. Hij moest een beetje spugen. Uitgestelde stress denken we, komt goed.

Feest

Wat een feest, laptop terug met nieuwe harde schijf, back up terug gezet door lieve jongens van de computerwinkel (ze zijn zo lief omdat ze veel aan me verdienen) en een rete snelle verbinding zoals vroeger. Gelukkig ook geen Hemelvaart meer (midden in de week een zondag brrrr) dus een gewone verse krant, de zon schijnt en ik heb vrij. O ja mijn schoonmaak jongedame is ook net geweest en alles ruikt hier naar viooltjes. Heerlijke dag.

Harde schijf

De harde schijf van mijn laptop is vervangen in het SONY diagnose centrum ergens in Duitsland. Op het strand van Sicilië werden de amant en ik per sms op de hoogte gehouden van het welbevinden en de lokatie van de laptop. Nu is hij terug en moet alleen de back up nog worden teruggezet en de aangeschafte software. Vroeger had ik alles illegaal maar nu heb ik betaald voor programma's. Zou de harde schijf daarom gecrashed zijn? Tot snel dus.

Oranje groet

Dit is wel het grootste bloggat allertijden, ik krijg er commentaar op. Maar mijn laptop is out of order door vervuiling en daardoor vergaande traagheid. Dat bleek na een uur telefonisch overleg met diverse Ziggo helpdesken (de Ziggo helpdesk voor al uw problemen tot de modem en de Ziggo helpdesk voor al uw problemen vanaf de modem). Deze helpdesken hanteren andere tarieven. En laat ik nu net een aantal keer digitale inspiratie hebben gehad. Gedachten over bossen met lage bomen en gemiddeld intimiderende intelligentie, opvattingen over het bouwen van huizen in India en hoe je daar in godsnaam fondsen voor werft, ideeën over hoe Russen drinken en waarop zij graag toasten en visies op Koninklijke kus-scenes en nog veel meer spannende dingen. Helaas, slechts deze zinnen van op het werk kan ik nu delen.

De tand des tijds

Wat zegt dat over mij, een aantal van de cadeaus die ik mocht ontvangen gisterenavond tijdens topfeestje? Een gecapitonneerde lila neplederen theemuts, een geborduurd woord 'lichtekooi' in een gouden lijstje, een fles safari met opblaasbare wereldbol, een trouwfoto-album, 2 oranje bath gloves en een LCD screen schoonmaaksetje omdat ik dan leuk 2 hobbies kon combineren, tv kijken en schoonmaken. Dat zegt in ieder geval dat deze mensen me goed kennen en weten waar ze me blij mee kunnen maken. Heel blij word ik van het gedicht van M. getiteld 'De tand des tijds'. De laatste alinea ook voor jullie:
Over 40 jaar doen wij aan bejaarden fitness
En ben je een goed ingedroogde mooie oude bes
Die zich op haar oude dag nog lekker in een yoga houding perst
En elke dag haar heupflacon met sherry ververst
en meer van dit. Geweldig.

Pod&Pad&Phone

Je kent ze wel. Het gouden trio van Apple. Begerenswaardige, mooi vormgegeven gadgets. Ik zie de schoonheid van de vorm. Daar ben ik niet blind voor. En toch heb ik ze niet en begeer ik ze nog minder en net als met die 40 urige werkweek die ik nog heb (zie eerdere column) val ik ook nu weer een beetje buiten de boot. Muziek in je oren, dicht tegen je hersenen aan, is zo'n beetje het meest vreselijke dat ik me kan voorstellen. Ik vermoed dat het een erkende marteltechniek in Guantanamo Bay is. Pad&Phone kunnen me meer bekoren maar die doen nu juist weer dingen die ik met andere apparaten die ik bezit ook al kan (behalve suffe spelletjes spelen maar dat wil ik helemaal niet). Dus dan koop je een gadget terwijl het oude apparaat nog werkt. Tsja en dan komt mijn calvinistische aard toch weer de bocht om zeilen zegt de vrouw die recent haar van oma ge-erfde Philips TV na 17 jaar heeft vervangen. Omdat ik steeds moest opstaan van de bank om erop te slaan.

H

Helaas Kristien Hemmerechts eruit evenals AFTh, sorry geen fan (meer) en zeker niet herleesbaar. Hele plank Hermans blijft uiteraard evenals Houellebecq. En natuurlijk Maarten 't Hart om wie ik altijd kan lachen. Gedwongen door ruimtegebrek in boekenkast maakt een mens keuzes. Rob van Erkelens, wie kent hem nog, ooit één van de debutanten die ik beschreef in mijn scriptie over de generatie Nix, jammer jongen. Giphart zit nog op de wip. En wat te doen met talloze engelse pockets, soms goed, soms vliegreisverpozing, gekocht op vliegvelden in vreemde landen. Beetje beduimeld met slappe kaftjes. Grunberg heeft en houdt ook een hele plank. Ben pas bij de G. Eerst maar eens een wijntje.

Rutschfest yogapaleis

Jeugd in Athene

"In hun statement over Wasted Youth zeggen beide regisseurs: “Sommige films worden gemaakt met een gevoel van urgentie. Het zijn films waarvoor geldt: nu of nooit. Wasted Youth hoort daar zeker toe." Urgentie heeft in ieder geval niets te maken met haast dat bleek maar weer. En dit statement is natuurlijk een hele grote open deur met de zeggingskracht van een éénlettergrepige uitroep. Maar toch wel intrigerende film, de openingsfilm van filmfestival Rotterdam, helaas 3 kwartier te lang en te traag. Ik begrijp dat die traagheid functioneel was maar dat begreep ik al snel. Wat wel weer leuk was dat ik en collega in foyer omver werden gelopen door Griekse hoofdrolspelers Harry en Tiny. Volgende week weer een avondje IFFR.

n smok zunder snorre is as n aai zunder zolt

Na alle spannende vakantielokaties in 2009 en 2010 net terug van 3 daagjes uit in eigen land. Omdat in Den Haag nog steeds helemaal niets gebeurt naar het Hoge Noorden afgereisd. De laatste keer dat ik in Groningen was, stond ik de hele dag kou te lijden aan roeibaan Harkstede en daarna werd ik dronken op het balkon van Vindicat aan de Grote Markt...dat waren nog eens tijden. Er is niet veel veranderd. Groningen blijft leuk met een zeer hoge kroegdichtheid en een gerenoveerd Groninger museum. Dat museum blijft een raar gebouw en voor de tentoonstelling die er nu is over Rusland hoef je zeker niet te gaan maar de Job lounge en de mediaruimte ingericht door Jaime Hayon zijn meer dan de moeite waard. Lekker cultureel publiek ook, veel dik berande brillen, kekke rode leren jasjes en makkelijke schoenen. Gelogeerd hebben we in een geweldig stadshotel waar we heerlijk ontbeten met brood uit eigen bakkerij naast de open haard. Fijn.