Enge buurman

Vermoedens hadden we al. Als je woont in een zuurstokroze geverfd huis met 'sociale woningbouw' groene kozijnen, dan moet je een tikje in de war zijn. Jammer dat poes daar verdwaalde in de tuin. Ik stond weer eens met mijn mandje voor een voordeur om de kat te komen ontzetten die zich al miauwend kenbaar had gemaakt in de tuin van het roze huis. "Ik denk dat mijn kat in uw tuin verzeild geraakt is en er niet meer uit komt, zou ik hem even mogen vangen?", een keurige vraag gesteld door een keurige vrouw. "En wat gaat u doen om dat in de toekomst te voorkomen?", was daarop het antwoord. Omdat de kat op dat moment nog niet in mijn bezit was, mompelde ik iets dat het binnenhouden van de kat wellicht een optie was. Ik mocht mee naar de tuin. Gelukkig werkte kat mee en zat hij snel in de mand. "Ik hou niet van katten, ik hou van vogels" oreerde de boze buurman ondertussen en "als ik hem weer zie, jaag ik hem weg" op een toon alsof de vergiftigde kattenkorrels al in zijn broekzak zaten. Gelukkig was ik terug bij zijn voordeur. "Ik ga er van uit dat u hem voortaan binnen houdt?" vroeg buurman streng. "Nou, niet altijd natuurlijk, maar ik hoop dat hij nooit meer in uw tuin komt". "Ah, u krabbelt alweer terug!", na een driewerf ongemeend 'sorry en bedankt voor de moeite', kon ik langs de buurman heen naar buiten schieten. Het was eng.