Ik ben bijna om. Na zeven weken in dit land ben ik bijna zover dat ik lokale dracht ga dragen. Het is hier zo heet dat de pyjama of salwar kameez me ineens een stuk minder modetechnisch onethisch voorkomt. Hoe heerlijk is het dragen van wijde kleding en hoe koel. De vrouwelijke variant is doorgaans vrolijk gekleurd met borduursels en toch moet ik iedere keer lachen als ik er een, meestal iets te zware, witte vrouw in zie rondlopen. Dat had ik ook in Afrika. Vlisco stoffen zijn schitterend maar dan toch vooral op donkere dames. Dus ik worstel me puffend in mijn strakke broeken, doorgaans zwarte shirtjes en hoge hakken door de dag. Gelukkig is er bijna overal airco. Cecile Narinx kan trots op me zijn.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
1 opmerking:
Wellicht kunnen je blog-lezers deze beoordeling voor je doen?
Een reactie posten