Een blog is niet meer genoeg

Op dit moment is mijn leven een aaneenschakeling van afscheid nemen. Tamelijk grote onzin want ik vertrek pas over een maand, maar ja ik kan moeilijk alle campingplaatsen in Europa af om iedereen gedag te zeggen. Een zogenaamde tournée d'adieu. Had ik het eerder bedacht dan had ik het gedaan, in een rijdende pipo wagen.
Goed, afscheid komt in vele vormen en maten. Formeel in nette entourage of kipkluivend met een begeleidend sausje. Er is altijd drank en er zijn cadeaus. Ik wil geen cadeaus want ik ben mijn halve huisraad aan het afstoten, dus er moeten juist dingen uit. Bovendien neem je in mijn professie vaker afscheid dus heb je feitelijk veel meer cadeau-momenten dan in andere professies. Oneerlijk dus. Nu heb ik echter toch een cadeau gekregen van mijn Raad van Advies (die zichzelf buiten mij om de titel Raad van Toezicht hebben toe-ge-eigend omdat ze denken zo meer invloed te kunnen uitoefenen). Het is...een schrijfcoach op afstand! Een docent van de schrijversvakschool die me in aantal online sessies zal begeleiden bij het schrijven van korte verhalen. Omdat het er nu maar eens van moet komen. Daar in Islamabad. Drie ingrediënten werden vast genoemd voor de eerste serie op te leveren verhalen. Een zwemmoment, een scene met kat & balkon, en sex. Einddoel is publicatie, oplage onbekend. Ik krijg het nog druk.